Diskriminim me ligj

Dy herë në javë vjen kamioni i furnizimit në strehimoren e Augsburgut në rrugën Neusaesser. Një firmë e jashtme shpërndan qeset e bardha prej plastmasi me ushqimet që i kanë porositur më parë banorët. Lista është e shkruar në gjermanisht, një gjuhë që shumica e 400 burrave që banojnë aty nuk e kuptojnë. Prandaj edhe ata e vënë kryqin si në lotari. Edhe Justusi ashtu bën. Kur vjen qesja e tij ai kontrollon së pari datat e skadimit: "Tani kemi dhjetor, kurse ky ka skaduar që më nëntor", thotë 31-vjeçari nga Nigeria dhe vendos kosin mbi tavolinë.

Dhoma e Justusit është në katin përdhes. Shtretër të radhitur mbas njëri tjetrit, tenxhere nëpër tokë, ushqime mbi parvaz dhe tavolinë. Dollap për enë e ushqime nuk ka. Përveç tij, këtu banojnë edhe katër nigerianë. Për një cep intim, as që bëhet fjalë. "Këtu hyn e del kush të dojë. Dera është gjithmonë e hapur, sepse asnjë nga ne nuk ka çelës. Çelësi kushton 10 Euro për njeri", ankohet Justus.

Grevë urie dhe bojkotime ushqimesh

40 Euro në muaj para xhepi u takojnë azilkërkuesve që banojnë nëpër strehimore. Justusi llogarit: "Vetëm bileta për të shkuar në zyrën sociale më kushtoi 2,40 vajtje e 2,40 ardhje. Por ata më kërkuan përkthyes", rrëfen ai. "Ata kuptojnë anglisht, por kërkojnë përkthyes. Kështu që unë u ktheva në strehimore, mora dikë që kuptonte gjermanisht për të përkthyer. Atij i pagova rrugën dhe 10 Euro honorar. Si përfundim, nga ato para që mora, nuk më mbeti asgjë."

Disa javë më parë Justusi së bashku me dyqind banorë të tjerë të strehimores së Augsburgut filluan një grevë urie. Protestës së tyre iu bashkuan edhe bashkëvuajtës nga gjashtë strehimore të tjera të Bavarisë. Kërkesa e tyre: Para, në mënyrë që ta vendosim vetë se çfarë duam të blejmë. Por mbas dy javësh ata u dorëzuan. Të tjerë e vazhdojnë protestën, duke bojkotuar ushqimet e strehimores.

Askush nuk i detyron të rrinë aty

Samueli është njëri syresh. 21-vjeçari nga Nigeria shpreson që opinioni gjerman të bëhet më i vëmendshëm ndaj situatës së azilkërkuesve."Unë besoj se shumica nuk e dinë se çfarë problemesh kemi ne", thotë ai dhe tregon banjat e rrënuara, dyert e ndryshkura, dushet e prishura. "Ata mendojnë se ne këtu vijmë të hamë e të pimë falas e të bëjmë një jetë më të mirë, por kjo nuk është e vërtetë", thotë Samueli.

Ministrja bavareze për çështjet sociale, Christine Harderthauer, nuk ka fare mirëkuptim për protestën. Për mbi 8000 banorët, që jetojnë nëpër strehimore në landin e saj, ajo argumenton se shumicës nuk u është njohur e drejta e azilit dhe se ata përpiqen me të gjitha mënyrat që të pengojnë daljen nga Gjermania. "Askush nuk i detyron të qëndrojnë nëpër strehimore. Ata mund të kthehen menjëherë në vendin e tyre. E drejta nuk është në anën e tyre", thotë politikanja kristiansociale në një intervistë me Deutsche Wellen.

Problem në mbarë Gjermaninë

Fakt është që azilkërkuesit dhe të toleruarit (me Duldung) nuk dëbohen, sepse u mungojnë dokumentet e nevojshme, si pasaporta, apo letërnjoftimet. Kështu ata kalojnë vite të tëra në kushte të tilla, thotë Hans Georg Ebberl nga organizata humanitare 'Karawane München'. "Bavaria është një nga landet ku refugjatët trajtohen më keq, por gjendja e tyre është problematike në të gjithë Gjermaninë", shton ai.

Problemi e ka një emër: Ligji për ndihmat sociale ndaj të huajve (gjerm.: Asylbewerberleistungsgesetz). Ai përcakton shumën dhe llojin e ndihmave për azilkërkuesit pa të ardhura. Ligji ka mbetur i pandryshuar që nga viti 1993 dhe zbatohet në mënyra të ndryshme nga landi në land. Kështu për shembull, në Hamburg ose Berlin azilkërkuesit e marrin ndihmën në formë parash ose triskash, landet jugore, si Bavaria apo Tyringeni, preferojnë ndihmat në natyrë.

Dëbimi në plan të parë

Pavarësisht se si shpërndahen ndihmat, në total ato përbëjnë vetëm dy të tretat e asaj që u takon të varfërve zakonisht në Gjermani. Një diskriminim skandaloz, është e mendimit Ulla Jelpke, deputete e së Majtës në parlamentin federal. "Sasia e ndihmave është përcaktuar këtu e 19 vjet dhe që atëherë nuk është rritur me asnjë cent. Dhe ajo është shumë më e ulët se minimumi i nevojshëm për jetesë", ankohet ajo dhe kërkon heqjen e menjëhershme të këtij ligji. Këtë qëndrim të Së Majtës e mbështesin vetëm Të Gjelbrit.

Sidoqoftë, në nëntor 2010 qeveria federale konfirmoi se shuma e asistencës së përcaktuar për azilkërkues është në kundërshtim me kushtetutën. Në përgjigjen që qeveria i pat bërë një pyetësori të Së Majtës ajo gjithashtu ka premtuar se do t'i rishikojë edhe një herë ndihmat. Në se ato me të vërtetë do të rriten, atëherë për Samuelin, Justusin e shumë azilkërkues të tjerë, kjo do të thotë pak më shumë para nëpër xhepa, por në Gjermani ata do të vazhdojnë të jenë të padëshiruar, sado të gatshëm qofshin për t'u integruar. Ministrja bavareze për çështje sociale e thotë hapur: "Ata shfrytëzojnë një të drejtë, që nuk u takon. Për ta nuk është integrimi në plan të parë, por dëbimi."

Samueli megjithatë po përpiqet të integrohet. Me ndihmën e shoqatës nga Augsburgu "Tuer an Tuer" (sDerë më derë) ai sapo ka përfunduar një kurs për ndihmësmjek dhe tani po përgatitet për provimin e gjuhës gjermane. Shumicën e kohës Samueli nuk e kalon në strehimore, por në bibliotekën e qytetit."Dua të bëj diçka që ta ndiej veten të dobishëm, se po ndenje këtu tërë ditën, do të çmendesh" - thotë ai dhe nis marshimin e përditshëm nëpër Augsburgun e mbuluar nga dëbora.

Autor: Anila Shuka

Redaktoi: Aida Cama