۸ ژوئن ۱۸۱۰: آواسرای آهنگسازان سبک رمانتیسم

پدر روبرت شومان (Robert Schumann) در زادگاهش تسویکاو (Zwickau) کتاب‌فروشی عمده داشت. با پشتکار و استعداد روبرت در کتاب‌خوانی انتظار می‌رفت که او نویسنده یا سراینده از کار درآید.

نخست دو سال حقوق خواند ولی از ۲۰ سالگی تصمیم گرفت که پیانونواز حرفه‌ای شود. هم‌زمان شعر می‌سرود و آهنگ می‌ساخت.

از آنجا که یکی از انگشتان دست راستش انعطاف و ورزیدگی کافی نداشت، نواختن حرفه‌ای را کنار گذاشت و همه وقت خود را صرف آهنگسازی و نوشتن کرد.

از دوره جوانی او یک اپرا، چهار سمفونی و آثار بسیاری برای پیانو و ارکستر بجا مانده است.

۲۴ ساله بود که نخستین مجله نقد موسیقی آلمان به نام "مجله موسیقی نوین" را با همکاری معلم پیانو و پدر همسر آینده‌اش برپا کرد و طی ۱۰ سال پیوسته بیشتر مطالب آن را خودش می‌نوشت.

از علاقه او به نوشتن هرگز کاسته نشد. او خود را "سراینده آواها" می‌نامید و می‌گفت که همواره در پی آن است که برداشت‌ها، تجربیات و تاثیرات خود از جهان پیرامون را در لباس موسیقی متجلی سازد. به این خاطر او بر روی حدود ۱۵۰ شعر از سرایندگان بنام مانند گوته و هاینریش هاینه آهنگ ساخته و این سروده‌ها را زبان‌زد مردم آلمان کرده است.

شومان در ۳۰ سالگی با کلارا ویک (Clara Wieck) دختر استاد پیانو و همکارش ازدواج کرد. کلارا شومان خود از پیانونوازان و آهنگسازان بنام تاریخ موسیقی آلمان است.

روبرت شومان از نخستین هنرمندانی است که از او عکس گرفته‌اند. عکسی که از ۴۰ سالگیش باقی مانده، او را انسانی درون‌گرا نشان می‌دهد. اما این تنها شومان در آخرین سال‌های زندگی است که دچار افسردگی شد، پیوسته صداهای مرموز می‌شنید، دست به خودکشی زد و دو سال پایانی زندگی را در آسایشگاه روانی در شهر بن گذراند.

روبرت شومان در ۴۶ سالگی در شهر بن درگذشت.