۲۲مه ۱۹۸۶: بخشنامه آب آشامیدنی
۱۳۹۵ خرداد ۲, یکشنبه
در آلمان هر شخص به طور متوسط روزانه ۱۲۵لیتر آب برای شستشو، آشامیدن و غیره مصرف می‌کند. اما از آنجا که آلمان در مسیر آبهای فراوانی قرار دارد، این مقدار نسبتا زیاد، تنها ۱۷درصد از آب موجود در آلمان را دربر می‌گیرد که سالانه در اختیار شهروندان این کشور قرار دارد و تنها ۳درصد آن ویژه آشامیدن است. به این ترتیب صرفه‌جویی در مصرف آب تنها علت اقتصادی و نه علت زیست‌محیطی دارد.
مسئله نظارت بر پاکیزگی آب از دیرباز مسئولان شهرهای صنعتی را به خود مشغول داشته است. با رشد شهرهای صنعتی، چاه‌های آب دیگر پاسخگوی نیاز مردم نبودند و تنها با کانال‌کشی و لوله‌کشی‌های طولانی این نیازها برطرف شد. طبیعی است که این کانال‌ها و لوله‌ها که آب در آنها مدتها ثابت می‌ماند، هرچقدر هم پاکیزه نگهداری شوند، محل مناسبی برای رشد میکروب‌ها و باکتری‌ها هستند.
در سده ۱۹دهها هزار تن در آلمان به علت آبهای آلوده به وبا و بیماری‌های دیگر دچار و به این علت جان خود را از دست دادند. در آن دوران کارشناسان هنوز به ارتباط کیفیت آب لوله‌ها با بیماری‌های واگیر توجهی نداشتند و آبی که اکثرا از رودخانه‌ها می‌گرفتند را تصفیه نمی‌کردند و می‌پنداشتند که آب روان خود با جاری شدن پاک و صاف می‌شود. حتی ادعا می‌شد که مواد شیمیایی کارخانه‌ها برخی از آلودگی‌های آب را می‌گیرند.
تازه در سال ۱۹۷۶اولین بخشنامه سراسری نظارت بر آب آشامیدنی در پی شیوع بیماری تیفوس در آلمان تصویب شد، هرچند بعدها معلوم شد علت شیوع بیماری آب آلوده نبوده است. آن بخشنامه نظارتی اما آنقدر همه‌جانبه و دقیق نبود و سنجش بسیاری از مواد شیمیایی آلاینده از جمله اسید نیتریک را دربر نمی‌گرفت.
به این دلیل ۱۰سال پس از بخشنامه نخست، بخشنامه‌ای در مجلس آلمان تصویب شد که نظارت شدیدتری بر آب آشامیدنی را توسط اداره محیط زیست کشور تعیین کرد.