۲ ژوئیه ۱۸۷۷: در جستجوی کمال یا غم سرگردانی

خانواده هرمان هسه (Hermann Hesse) از آلمانی‌تباران روس بود و خود او از ۴۷ سالگی تابعیت سوئیس را پذیرفت.

از کودکی مردم‌گریز و خودرای بود و سربزیری و سربراهی را برنمی‌تابید تا جایی که او را به پرورشگاه و آسایشگاه روانی سپردند تا از او "انسان فرمان‌برداری" بسازند غافل از این‌که تنها توانستند روانش را برای همیشه بیازارند.

می‌گفت: «هیچ ‌کس دیگری را نمی‌شناسد. پس همه تنهایند.» هسه تنها در ۱۸ سالگی یعنی زمانی اندکی آرام گرفت که مدرسه را ناتمام گذاشت و یک دوره آموزش کتابداری را آغاز کرد. از ۲۴ سالگی توانست هزینه زندگی‌اش را از راه نویسندگی تامین کند.

هسه تا آغاز جنگ جهانی اول در میان مردم آلمان محبوب بود ولی با مخالفت شدید با جنگ تا مدتی طرد شد.

در ۳۴ سالگی سفری به آسیا کرد و تاثیرات خود از عرفان هند را در آثار ادبی‌اش منعکس کرد. او به خاطر گرایش به عرفان و شرق، در ایران از محبوبیت بسیاری برخوردار است.

هم اکنون در ایران بیش از صد عنوان کتاب از هسه ترجمه شده است و از برخی کتاب‌های او چندین ترجمه وجود دارد. برای نمونه از "گرگ بیابان"، "سیذارتا" و "دمیان" حدود هفت ترجمه مختلف هست که هر کدام به چاپ‌های مکرر رسیده و هنوز هم بازار دارند. اگر این تیراژها را جمع بزنیم، از دهه ۱۳۳۰ که ترجمه آثار هسه آغاز شده و از دهه ۱۳۶۰ که شتاب گرفته، حداقل دو میلیون خواننده هسه در ایران داشته‌ایم.

هرمان هسه سه بار ازدواج کرد ولی به علت مردم‌گریزی و علاقه به تنهایی، زندگی خانوادگی موفقی نداشت.

هسه را نویسنده بحران‌های روحی دانسته‌اند، اما او علی‌رغم بی‌مهری نقادان ادبی با آثارش همواره از محبوبیت بسیار بالایی برخوردار بود و هست.

۶۹ ساله بود که جایزه ادبی نوبل به او تعلق گرفت.

هرمان هسه در ۸۶ سالگی در سوئیس درگذشت.