۱۶ مه ۱۷۸۸: نماد تعامل زبان‌ها و فرهنگ‌ها
۱۳۹۵ اردیبهشت ۲۷, دوشنبه
این نوشته می‌توانست تنها فهرست نام زبان‌هایی باشد که فریدریش روکرت (Friedrich Rückert) بر آنها تسلط داشت، چرا که روکرت در کنار زبان مادریش آلمانی، ۴۴ زبان دیگر را خوب می‌دانست و از بیشتر آنها آثار ماندگاری به زبان آلمانی ترجمه کرده است.
او نخست به سفارش پدرش حقوق خواند اما یک سال بعد رشته‌های زبان و ادبیات و زیباشناسی را پی گرفت و در زبان‌های خاورزمین تا آنجا پیش رفت که باید او را از پایه‌گذاران رشته خاورشناسی در آلمان دانست؛ از ۲۳ سالگی به تدریس در دانشگاه‌های گوناگون پرداخت و در کنار آن پیوسته آثار منظومی از خود به چاپ می‌رساند که نخستین آنها یک نمایشنامه کمدی انتقادی درباره ناپلئون بناپارت بود.
روکرت بیش از آنکه به کار تدریس برسد، به دنبال سرایش و پژوهش و آموزش زبان‌های گوناگون بود.
او ۴۶ ساله بود که دو فرزند عزیزکرده‌اش را از دست داد و در غم آنها منظومه‌های "ترانه‌های کودکان مرده" را آفرید که آهنگسازان بنامی چون شوبرت، شومان، مالر و ریشارد اشتراوس بر روی آنها آهنگ ساختند.
مجموعه آثار روکرت که بیش از ۱۰ هزار قطعه شعر را در بر می‌گیرد، هنوز به طور کامل چاپ نشده و رفته رفته توسط انتشاراتی معتبر "والشتاین" (Wallsteinverlag) در شهر گوتینگن منتشر می‌شود.
فریدریش روکرت ۳۰ ساله بود که به اتریش سفر کرد و در آنجا زبان فارسی را نزد خاورشناس بنام، هامر پورگشتال (Hammer Purgstahl) آموخت و سه سال بعد نخستین مجموعه بلند شعر خود، "گل‌های خاوری" را به تأثیر از حافظ انتشار داد.
ترجمه‌ها و استقبال‌های او از ادبیات فارسی و عربی کافی است که او را از برجسته‌ترین خاورشناسان اروپایی بدانیم.
روکرت شماری از آثار و اشعار فردوسی، نظامی، مولوی، حافظ و جامی را به صورت منظوم ترجمه کرده و بوستان سعدی را به طور کامل به آلمانی گردانده است.
فریدریش روکرت در ۷۸ سالگی در "نویزس" (Neuses) در جنوب آلمان درگذشت.