نکته‌ی محرز در این دور از مبارزات انتخاباتی در آمریکا

دور مقدماتی انتخابات ریاست جمهوری حزب دموکرات آمریکا، روز سه‌شنبه (۳ ژوئن) به پایان رسید. انتخاباتی که دو نامزد آن مصممانه و تا روز آخر به رقابت خود ادامه دادند. در پایان، باراک اوباما تعداد آرای لازم برای راهیابی به مرحله‌ی نهایی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا را به‌دست آورد. هیلاری کلینتون پیش‌تر خبر داده بود که «به اوباما تبریک خواهد گفت و او را نامزد دموکرات‌ها خواهد خواند» ، هر چند که این کار را انجام نداد. او در پی سبک‌سنگین کردن اوضاع آینده است. تفسیری از کریستینا برگمن:

رقابت میان هیلاری کلینتون و باراک اوباما به پایان رسید. چه کلینتون رسما شکست خود را اعلام کند، چه نکند، پیروز معلوم است. سناتور سیاه‌پوست ایلینویزی، شامگاه سه‌شنبه حتی جشن پیروزی خود را هم برگزار کرد. حتی تصور آن هم دور از ذهن به‌نظر می‌رسد که ابرنماینده‌های دموکرات، که به نفع باراک اوباما رأی داده‌اند، نظر خود را تغییر دهند.

به احتمال زیاد خود هیلاری کلینتون پیش‌تر دریافته بود که بازنده‌ی کارزار خواهد بود. او تنها نمی‌خواست که دیگران زمان پس‌کشیدنش از رقابت را تعیین کنند. کلینتون در واقع قصد داشت بازی آغاز کرده را تا انتها پیش ببرد و البته اجازه‌ی این کار هم به او داده شد.

اما اکنون زمان آن رسیده که او هم نتیجه را بپذیرد و به تلاش‌ها برای برنده نشان دادن خود پایان دهد. باراک اوباما رأی بیشتری به خود اختصاص داده است و این چیزی است که تعیین‌کننده است.

اوباما شامگاه سه‌شنبه در اقدامی بزرگ‌منشانه، دستاوردهای رقیب خود در این انتخابات را ستود. رقابت این دو در واقع سبب شد تا ۳۵ میلیون آمریکایی در دور مقدماتی، رأی خود را به صندوق‌ها بیاندازند و تلاش ‌آنها از این منظر هم قابل احترام است.

کلینتون هم دیگر نباید قضیه را بیش از این کش دهد و حوصله‌ی اوباما و حزب دموکرات را سر ببرد. مجمع عمومی حزب دموکرات در ماه اوت در شهر دنور (کلوریدا) ، تشکیل جلسه می‌دهد و در آن به‌طور رسمی نامزد حزب برای مرحله‌ی نهایی انتخابات ریاست جمهوری اعلام خواهد شد. اگر کلینتون هم‌چنان اصرار داشته باشد که در این روز کار را به رأی‌گیری تقابلی بکشاند، تنها آبروی سیاسی خود را به چالش نمی‌کشد، بلکه به حزب هم ضربه‌ی بزرگی وارد می‌کند. تاریخ نشان داده که گزینش تقابلی چهره‌ی حزب را خدشه‌دار می‌کند و تأثیر مخربی بر آرای آن در دور نهایی انتخابات می‌گذارد.

از این روی باید کارها سریع‌تر سروسامان بگیرند و این وظیفه اکنون بر عهده‌ی کلینتون است. او باید طرفداران خود را قانع کند که اوباما نیز از پس خواست‌های آنها بر می‌آید. شکی هم در این موضوع وجود ندارد، زیرا تنها تفاوت‌های کوچکی در برنامه‌های تبلیغاتی کلینتون و اوباما به چشم می‌خورد: آنها هر دو خواهان پایان جنگ عراق هستند، هردو قصد دارند خدمات درمانی را گسترش داده و سطح آموزش را در آمریکا بالا ببرند؛ اقتصاد آمریکا را باز هم به اقتصاد پیشرو در جهان تبدیل کنند و چهره‌ی ایالات متحده را در عرصه‌ی بین‌الملل بهبود ببخشند.

باراک اوباما در شامگاه روز سه‌شنبه هم‌چنین نشان داد که از جان مک‌کین، رقیب جمهوری‌خواه خود، نمی‌گریزد. او در سخنرانی خود خواستار همبستگی تمام آمریکا شد و تأکید کرد که مشکلات را تنها با تلاش جمعی می‌توان مدیریت کرد.

البته اوباما هنوز رئیس جمهور نشده است. پیروزی کلینتون در اوهایو، پنسیلوانیا، کنتاکی، فلوریدا و داکوتای جنوبی هم نشان داد که او هنوز راه طولانی‌ای در پیش دارد تا اقشاری را قانع کند که تا امروز به برنامه‌های هیلاری کلینتون نظر بسته بودند؛ اقشاری هم‌چون زنان، کارگران، سالمندان و مهاجران ‌آمریکای لاتین.

اما یک نکته محرز است و آن این‌‌که، اکنون برای نخستین بار در تاریخ ایالات متحده، این شانس وجود دارد که یک سیاه‌پوست آفریقایی-آمریکایی، رئیس جمهور این کشور شود. پس از سال‌ها بی‌توجهی به سیاهان، این مسئله ستایش جامعه‌ی بین‌الملل را برای آمریکا به ارمغان آورد.

کریستینا برگمن (دویچه وله، واشننگتن) /پ