قتل‌عام زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ به روایت دوربین

مستند" جوانه‌ی اندوه" از ۵ بخش تشکیل شده است. قطعات رقص و موسیقی بدون کلام در این فیلم، تماشاگر را به فضای پر ابهام و هراسناک حاکم بر زمان وقوع این حادثه‌نزدیک می‌کند. رقصندگان، ملیت‌های برزیلی، آرژانتینی و ونزوئلایی دارند. موسیقی فیلم، کار آلان کوشان، آهنگساز و نوازنده‌ی مقیم نیویورک است. فیلم‌برداری این مستند، به عهده‌ی مهرداد بابالویی، شهریار شهامت و رودین حمیدی بوده است.

برخی از آنچه که زندانیان با خود به بیرون آورده‌اند.

مونتاژ فیلم مانند چگونگی اجرای پروژه ۶۷ برای زندانیان سیاسی در بند، ‌گنگ و پر ابهام است. هیچ‌چیز روشن، شفاف و مشخص نیست. پس از آن که ابعاد فاجعه به تدریج با کنارهم‌گذاشتن روایت‌های پراکنده‌ی "شاهدان عینی" روشن می‌شود، پرسش‌های بدون پاسخی در ذهن تماشاگر شکل می‌گیرد؛ پرسش‌هایی که جمهوری اسلامی پس از گذشت بیش از دو دهه هنوز به آن‌ها پاسخ نداده است.

انیمیشن‌های دوبعدی در فیلم برای نشان‌دادن بناهای دو زندان اوین و گوهردشت به‌کار رفته شده است. نمایش مراحل مختلف روند این قتل‌عام غافلگیرکننده به عهده‌ی پنج قطعه رقص گذاشته شده است." مقاومت"، "قطع ارتباط با دنیای خارج"،" مورس"،" دادگاه مرگ "و "جوانه‌ی اندوه"، عنوان‌های این قطعه‌ها هستند.

اعدام های دسته جمعی سال ۶۷ در دوماه مرداد و شهریور انجام گرفت و سمبل این دوماه در فیلم بعنوان شیر و دوشیزه بصورت انیمیشن دوبعدی نشان داده می‌شود.

یکی از زندانیان سیاسی‌ای که خاطرات خود را در فیلم بازگو می‌کند اکبر شالگونی (نفر وسط) است که از سال ۱۳۶۲ تا سال ۱۳۷۰ در زندان‌های جمهوری اسلامی بسر برد. او هیات مرگ را نیز در سال ۶۷ در گوهردشت تجربه کرد. شالگونی از زندانیان چپی بود که در این سال در "راهپیمایی برای آزادی" شرکت نکرد و حدود ۳ سال پس از اعدام‌های گروهی آزاد شد. وی در سال ۲۰۱۳ در اثر ابتلا به سرطان در برلین آلمان چشم بر جهان فرو بست.

فیلم با خاطرات شکوفه منتظری، دختر حمید منتظری از پدر خود پایان می‌گیرد. حمید منتظری درسال ۶۷ در اوین اعدام شد. همسر و پسر او نیز در رویدادهای سال ۱۳۸۸ در تهران دستگیر و برای مدتی زندانی شدند.

کلودیا کاتلر، طراح رقص برزیلی است. او که خود در زادگاهش با اختناق، اعدام، دستگیری و شکنجه درگیر بوده، برای نمایش آن در فیلم از یک گروه رقص ۵ نفره استفاده کرده است. حاصل روند طولانی تمرین و اجرای این گروه، ۱۰۰ ساعت ماده‌ی خام بوده که پانته‌آ بهرامی ۵ اپیزود را از میان آن‌ها برای فیلم انتخاب می‌کند.

در فیلم" ومن عاشقانه زیسته‌ام" که در سال ۲۰۰۸ تهیه شده، برخی از صحنه‌ها بازسازی شده‌اند. در این نما زندانیان به انتظار نوبت بازجویی در راهرو نشسته‌اند. این فیلم در باره‌ی زندان زنان سیاسی در دو حکومت شاهنشاهی و جمهوری اسلامی است.

"و من عاشقانه زیسته ام " در این فیلم زندانیان سیاسی زن در برابر دوربین از چگونگی برخورد بازجوها و زندانبانان و نیز قتل‌عام ۶۷ سخن می‌گویند؛ زنانی که از جمله شکنجه شده و مورد تجاوز قرار گرفته‌اند و فرزندان خود را در زندان به دنیا آورده‌اند. در این فیلم از همه‌ی زندانیان اعدام شده‌ی با نام یاد می‌شود.