حملات همه‌جانبه به ببرهای تامیل
۱۳۸۷ بهمن ۱۶, چهارشنبه
پرزیدنت ماهیندا راجاپاکسه، رئیس جمهور سریلانکا، روز چهارشنبه، چهارم فوریه، در جریان رژه‌ی‌نظامی به مناسبت ۶۱مین سالگرد استقلال سریلانکا، اعلام کرد که ارتش این کشور به حملات وسیع خود علیه ببرهای تامیل ادامه می‌دهند. رئیس جمهور این کشور اما نگفت که دولت سریلانکا سعی در پنهان کردن هر گونه خشونتی در ارتباط با این حملات است و حضور ژورنالیست های بی‌طرف را به مناطق جنگی ممنوع اعلام کرده است.
مردم سریلانکا اطلاعی از شمار کشتگان ِ سربازان کشورشان در این جنگ ندارند. یوخن شلوتر، رئیس بنیاد آلمانی فریدریش ابرت در سریلانکا در این مورد گفت: «هر خبری در مورد شمار کشتگان، در مورد اردوگاه های پناهندگان و افرادی که در این اردوگاه‌ها زندگی می‌کنند، تایید نمی‌شود.»
دولت سریلانکا به خبرنگاران، نه اجازه ورود به مناطق جنگی و نه دیدن اردوگاه های پناهندگی را‌می‌دهد. هرگونه خبری که علیه نیروهای دولتی باشد، پخش نمی‌شود. در چنین شرایطی، خبرهایی که ببرهای تامیل در سایت اینترنتی خود نیز می‌نویسند از اعتبار چندانی برخوردار نیستند و نمی‌توان صحت و سقم آنها را کنترل کرد.
"لال ویکره‌ماتونگه"، ناشر مجله‌ی"ساندی لیدر" بر این نظر است که ژورنالیست‌ها در سریلانکا هیچ تاثیری در جنگی که در این کشور در جریان است ندارند، نه تاثیر مثبت و نه تاثیری منفی. "لال ویکره‌ماتونگه"، البته در شرایط دشواری قرار دارد. برادرش که رئیس هیئت مدیره این مجله بود، در ماه ژانویه به قتل رسید و هنوز مشخص نیست که چه کسی او را کشته است.
بسیاری سریلانکا را مروارید اقیانوس هند می‌نامند. سرزمین توریست‌هایی که در ساحل به صدای گوش نواز امواج گوش می‌دهند. البته این آرامش تنها در جنوب این کشور است. در شمال و شرق، در ۲۵۰ کیلومتری شمال کلمبو، جنگ میان ارتش سریلانکا و ببرهای تامیل، که خواستار استقلال‌اند، از سال ۱۹۸۳ میلادی در جریان است.
جِهان پِرِرا، فعال صلح و کارشناس امور این منطقه، با اشاره به وسعت این جنگ می‌گوید: «جنگ سریلانکا پس از عراق و افغانستان وسیع ترین جنگ منطقه ای در جهان است، اما خبری در مورد آن به رسانه های بین المللل نمی‌رسد، زیرا این کشور از نظر ژئوپلیتیک و استراتژیک از اهمیت زیادی برخوردار نیست و نفتی ندارد.»
بیش از ۲۵ سال است که ببرهای تامیل که در فهرست اتحادیه اروپا و ایالات متحده‌ی آمریکا ، سازمانی تروریست به حساب می‌آیند، با دولت مرکزی این کشور برای استقلال شمال و شرق می‌جنگند. به نظر می‌رسد که دولت های بزرگ منطقه و جهان چون چین، هند و آمریکا موفقت خود را، اگرچه در خفا، با درهم شکستن ِ ببرهای تامیل و شکست قطعی آنها توسط نیروهای دولتی اعلام کرده اند.
کارشناسان این سوال را مطرح می‌کنند که آیا چنین جنگی اصولا می‌تواند برنده ای داشته باشد. یوخن شلوتر، رئیس بنیاد آلمانی فریدریش ابرت در سریلانکا، نگران همین امر است و این احتمال را منتفی نمی‌داند که در صورت پیروزی کامل بر ببرهای تامیل، تازه جنگ های پارتیزانی آغاز شوند.