بیانیه کانون نویسندگان در سالروز توطئه برای "اتوبوس مرگ"

کانون نویسندگان ایران روز سه‌شنبه ۱۷ مردادماه در سالروز توطئه قتل جمعی از نویسندگان ایران توسط وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی، بیانیه‌ای منتشر کرد.

در این بیانیه با عنوان "برگی از تاریخ، اتوبوس مرگ" آمده است: «قتل نویسندگان، هنرمندان و دگراندیشان، بالاترین و غیرانسانی‌ترین مرتبه‌ی سانسور و فجیع‌ترین شکلی‌ست که در سانسور اندیشه و بیان نمود می‌یابد. ۱۷ مرداد یادآور کوشش‌ ناموفق وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی در به قتل رساندن جمعی از نویسندگان و روزنامه‌نگاران ایران است که برخی از آنان عضو کانون نویسندگان ایران بودند.»

در تابستان سال ۱۳۷۵ و در راستای قتل‌های سیاسی زنجیره‌ای در دهه‌ی ۷۰، وزارت اطلاعات توطئه‌ی به درّه افکندن اتوبوس حامل جمعی از نويسندگان را ترتیب داد تا آنان را که به دعوت اتحادیه‌ی نویسندگان ارمنستان عازم این کشور بودند، به قتل برساند.

بیشتر بخواپورمحمدی: قتل‌های زنجیره‌ای خودسرانه نبود، در سیستم اتفاق افتادنید: 

این بیانیه در شرح ماجرا می‌نویسد: «در تابستان آن سال پس از هماهنگی‌های لازم، مقرر شده بود سمیناری ادبی و فرهنگی با عنوان "بررسی و شناخت ریشه‌های مشترک دو فرهنگ"، به میزبانی دانشگاه ایروان و با هماهنگی سفارت ارمنستان برگزار گردد. بیست و یک نویسنده، شاعر و روزنامه‌نگار بی‌خبر از دسيسه‌‌چینیِ نیروهای امنیتی، در این سفر حضور یافتند.»

در ادامه آمده است: «برنامه‌ی سفر به گونه‌ای ترتیب داده شد تا سفر به جای هواپیما با اتوبوس انجام پذیرد. در مسیر این سفر مرگبار، راننده‌ که از اجیرشدگان نیروهای امنیتی بود، دو بار اتوبوس را در گردنه حیران تا لبه‌ی پرتگاه هدایت کرده و سپس خود را به بیرون پرتاب می‌کند که بار دوم با هوشیاریِ دو تن از نویسندگان، اتوبوس متوقف می‌شود و این سفر نافرجام با نجاتِ مسافران از مرگ به پایان می‌رسد.»

در دهه‌ هفتاد جمعی از روشنفکران و نویسندگان دگرانديش از جمله احمد میرعلایی، غفار حسینی، محمد مختاری و محمدجعفر پوینده، از اعضای کانون نویسندگان ایران و نیز داریوش و پروانه فروهر به دست نیروهای وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی به قتل رسیدند که به "قتل‌های سیاسی زنجیره‌ای" شهرت یافت.

بیشتر بخوانید: مختاری، پوینده و مسئله‌ای به نام کانون نویسندگان

کانون نویسندگان واقعه سفر به ارمنستان مشهور به "اتوبوس قتل نویسندگان" و "اتوبوس ارمنستان" را برگی مهم از تاریخ سانسور و سرکوب در ایران معاصر خوانده که همواره با شکستن قلم‌ها، بستن روزنامه‌ها، ممنوع‌القلم کردن نویسندگان، ممانعت از انتشار کتاب، حذف کلمات، ارعاب، تهدید، بازداشت، زندان، شکنجه، اعدام، قتل و حذف فیزیکیِ نویسندگان مستقل و آزادی‌خواه همراه بوده است: «تاریخی خونین و محنت‌بار که در ماجرای سفر به ارمنستان، ماهیت خشن و صلب استبداد و تک‌صدایی بار دیگر آشکار می‌شود».