اسرائیل: جای خالی سیاست صلح
۱۳۸۷ بهمن ۲۳, چهارشنبه
صرفنظر از این که سیپی لیونی و بنیامین نتان‌یاهو چقدر از الگوی آمریکائی حرف بزنند، یک اوبامای اسرائیلی وجود ندارد. با توجه به نتیجه انتخابات و شعارهای تهی، باید گفت: می شد از این انتخابات چشم پوشید. حتی اگر پدیده جهانی به اسرائیل نیز سرایت کرده و هرکس پیروزی خودش را جشن بگیرد.
این انتخابات پیروز ندارد. ممکن است وزیرخارجه فعلی با حزب کادیمای خود پیشی گرفته باشد، اما موتلفین بالقوه برای تشکیل دولت به وسیله وی کافی نیستند. اما بنیامین نتان‌یاهو رهبر حزب اپوزیسیون لیکود، با این که حزبش در انتخابات قوی‌ترین نبوده، با محاسبه موتلفین بالقوه خود، می‌تواند به این اکثریت برسد. هم لیونی و هم نتان‌یاهو در اساس می بایست بدانند که به صورت جدی قادر به اداره دولت نخواهند بود، زیرا ائتلاف‌های گسترده در اسرائیل، همواره عمری کوتاه داشته‌اند.
و روند صلح؟
این پرسش دیرزمانی است که نه در اسرائيل، بلکه در خارج مطرح می‌شود. در خارج از اسرائیل، با اعتقاد به این که اینجا بر سر صلح و عادی سازی رای گیری شده است، امیدی ایجاد شده که چندان به جا نیست. نتان‌یاهو در گذشته به اندازه کافی ثابت کرده که خود چقدر کم روی شرایط صلحی حساب می‌کند جامعه بین‌المللی به آن امید بسته است. شرکای دست راستی احتمالی او، اصلا به این فکر نیستند.
در مقابل کادیما و حزب سوسیال دموکرات کار نیز، از قضا نمی‌توانند به عنوان پیش‌قراول یک سیاست صلح وارد صحنه شوند. اهود باراک رئیس حزب کار زمانی در شکست مذاکرات کمپ دیوید، با عرفات رهبر سازمان آزادی‌بخش فلسطین، ایفای سهم کرد و امروز به عنوان وزیر دفاع مسئول اصلی ابعاد و روند جنگ غزه شناخته می‌شود. از سوی دیگر زیپی لیونی رئیس کادیما، در واقع از صلح حرف می‌زند، اما او در سال‌های گذشته همواره با ایجاد و توسعه شهرک‌های یهودی نشین در کرانه باختری رود اردن، از حزب خود به صورت سیستماتیک برای ایجاد موانع صلح استفاده کرد. هرچه اسرائیل شهرک‌های بیشتری بسازد، کرانه باختری رود اردن، با این که سرزمین مرکزی کشور فلسطینی است، کمتر قابل استفاده خواهد بود.
فقدان جبهه‌های سیاسی
در اسرائیل، با علاقه از جبهه‌های سیاسی سخن گفته می‌شود: راست‌های ناسیونالیست و جبهه صلح‌طلب چپ، که تعادل را برقرار می‌کنند. اما در واقعیت تنها یک جبهه ناسیونالیستی و یک جبهه اولترا ناسیونالیستی وجود دارد که هیچکدام برنامه‌ای عملی برای صلح ارائه نمی‌دهند. انتخاب‌کنندگان نیز، ظاهرا جای چیزی را خالی نمی‌بینند، زیرا مدت‌ها است امید به یک روند صلح‌آمیز را از دست داده‌اند. مساله تنها بر سر امنیت یا به اصطلاح امنیت است، بدون آن که درک شود خشونت به کار گرفته شده در این مسیر، تنها نارضائی و ناامنی به بار می‌آورد.
باری، چه کسی سرانجام در اورشلیم حکومت خواهد کرد؟ روزها طول خواهد کشید تا پاسخ این پرسش روشن شود. در پایان، اما همه چیز به تغییر چهره‌ها خواهد انجامید و نه به حضور یک سیاست جایگزین. این مساله، به تنهائی در این واقعیت تثبیت می‌شود که در مذاکرات آتی بر سر ائتلاف، ناگهان هر ترکیبی امکان پذیر خواهد شد.