۵ آوریل ۱۸۷۷: رقابتی ۱۵۰ ساله میان آلمان و انگلیس

همیشه هنگامی که سخن از نیروی دریایی به میان می‌آید، نام انگلیس بر سر زبان‌ها است. در سال‌های پایانی سده ۱۹ بندر هامبورگ از اهمیت تجاری و ترابری بالایی برخوردار بود. اما کشتی‌های بادبانی بزرگ آلمانی که در این بندر دیده می‌شدند، همه ساخت انگلیس بودند، به ویژه کشتی‌های فلزی که گفته می‌شد در آینده جای کشتی‌های چوبی را خواهند گرفت.

در آن سال‌ها بود که هرمان بلوم (Hermann Blohm) که در خانواده بازرگان توانگری رشد یافته و ارنست فوس (Ernst Voss) که مهندس ورزیده‌ای بود، دست به دست هم دادند تا با برپایی شرکت "بلوم و فوس" انحصار کشتی‌سازی را از چنگ انگلیسی‌ها بربایند.

در آغاز کار هیچ شرکت کشتیرانی حاضر نمی‌شد فروشندگان انگلیسی را کنار بگذارد و از "بلوم و فوس" خریداری کند تا اینکه آن‌ها نخستین کشتی را به طول ۵۹ متر زیر قیمت تولید به یک شرکت آلمانی فروختند.

پس از آن کشتی‌های کوچک‌تری ساختند و توانستند سود مختصری از فروش آن‌ها ببرند. دیری نپایید که "بلوم و فوس" بی هیچ سفارشی شروع به ساختن کشتی‌های بسیار بزرگ کرد و توانست جای خود را در شرکت‌های کشتی‌سازی باز کند.

در دهمین سالگرد تاسیس، ۲۵۰۰ نفر در این شرکت کار می‌کردند. پیش از جنگ اول جهانی شرکت "بلوم و فوس" بزرگترین کشتی مسافربری جهان آن زمان را به نام "میهن" (Vaterland) ساخت. بی‌گمان این واقعیت برای انگلیسی‌ها خوشایند نبود به ویژه که شرکت آلمانی، کشتی‌ها و زیردریایی‌های جنگی مانند "بیسمارک" به طول ۲۵۱ متر هم می‌ساخت که بعدها در جنگ‌های جهانی علیه انگلیس مورد استفاده قرار گرفتند.

اندکی پس از جنگ جهانی دوم باز "بلوم و فوس" به کار خود ادامه داد اما از سال ۱۹۶۸ به بعد که شرکت‌های کشتی‌سازی در آسیا هم تشکیل شدند، رفته رفته "بلوم و فوس" از اهمیت افتاد تا اینکه سر انجام در سال ۲۰۱۲ این شرکت به یک سرمایه‌گذار آن هم یک سرمایه‌گذار انگلیسی فروخته شد.