۱۴ فوریه ۱۷۸۰: حافظ پرندگان

پدر یوهان فریدریش ناومان (Johann Friedrich Naumann) کشاورز و زمین‌دار بود و شیفته پرندگان. او این شیفتگی را در خانواده به ارث گذاشت. اما کشاورزان از سویی به زندگی پرندگان و سر کردن با آن‌ها علاقه داشتند و از سوی دیگر آن‌ها را شکار می‌کردند و می‌خوردند.

پدر یوهان فریدریش ناومان کتابی درباره گونه‌های پرندگان محیط زیست خود تدوین کرده بود که سرچشمه الهام پسر برای ادامه و تکمیل کار او شد تا جایی که پدرش او را از رفتن به مدرسه معاف کرد و بر آن داشت که تصویر پرنده‌های نام‌برده در کتابش را بکشد.

ناومان جوان برای کشیدن تصویر زنده پرندگان به کمک برادرش آن‌ها را شکار و پوستشان را خالی و خشک می‌کرد و برایشان از پودر شیشه چشم‌های مصنوعی نزدیک به اصل می‌گذاشت. او به این ترتیب صنعت تاکسیدرمی را بنیان نهاد و موزه‌ای از حدود ۱۵۰۰ گونه پرنده در شهر کوتن برپا ساخت که هنوز از دیدنی‌های یگانه اروپا به شمار می‌آید.

این موزه در سال ۱۸۳۵ بنا شد اما نه با هزینه خود ناومان. او که از تامین نان همسر و ۹ فرزندش نیز عاجز بود، مجموعه گرانبهایش را به والی شهر فروخت و والی شهر این موزه را با مدیریت ناومان بنا کرد.

این اما تنها از کارهای جنبی یوهان فریدریش ناومان بود. کار اصلی او ترسیم و توصیف پرندگان در مجموعه ۱۲ جلدی کتاب "تاریخ طبیعی پرندگان آلمان" است که هم‌زمان آغاز دانش پرنده‌شناسی محسوب می‌شود. یوهان فریدریش ناومان در ۷۷ سالگی در زادگاهش درگذشت.

در سال ۱۹۸۰ در جمهوری دموکراتیک آلمان (آلمان شرقی)، تمبر پستی به یاد او چاپ شد. به جز این از پرندگانی که نسل‌شان نابود شده ولی نمونه خشک آن‌ها را در موزه ناومان می‌توان دید چهار گونه به نام او ثبت شده‌اند: توکای ناومانی، شاهین ناومانی، طوطی دریایی اطلس و مرغ مینای ناومانی.