۱۱ ژوئیه ۱۸۸۸: فرصت‌طلب مصلحت‌گرا یا حقوقدان اصول‌گرا
۱۳۹۵ تیر ۲۱, دوشنبه
کارل اشمیت (Carl Schmitt) در یک خانواده ساده کارمندی زاده و بزرگ شد. می‌خواست ادبیات بخواند اما به اصرار عمویش حقوق خواند و در ۲۲ سالگی در این رشته دکترا و در ۲۸ سالگی فوق‌دکترا گرفت.
در ۳۶ سالگی برای دومین بار با زنی ازدواج کرد که هنوز رسما طلاق نگرفته بود. به همین دلیل کلیسا او را تا درگذشت همسرش تکفیر و طرد کرد با این‌که او همه عمر یک حقوقدان باورمند به مذهب کاتولیک باقی ماند و در زمینه حقوق کلیسا آثار تئوریک مطرحی نگاشت.
از ۳۲ سالگی در دانشگاه‌های مختلف به تدریس پرداخت اما تازه پس از سر کار آمدن نازی‌ها کرسی استادی دائمی را به‌دست آورد به ویژه که در آثار خود به توجیه حکومت دیکتاتوری آنان پرداخت.
۴۰ ساله بود که در دوره جمهوری دموکراتیک وایمار مهم‌ترین اثر خود یعنی "آموزه‌هایی درباره قانون اساسی" را منتشر کرد و به این ترتیب شاخه حقوقی "قانون‌اساسی‌شناسی" را در رشته حقوق پدید آورد. از آن‌جا که او نثر و سبک جذابی داشت و به عکس آثار خشک حقوقی رسا و گیرا می‌نوشت، با وجود مخالفت با پارلمانتاریسم و دموکراسی، مورد توجه بسیاری از روشنفکران قرار گرفت و چپ و راست عبارت‌های ضرب‌المثل‌گونه‌اش مانند "حاکم آن است که درباره وضعیت فوق‌العاده تصمیم بگیرد" را در نوشته‌های خود بازگو کردند.
کارل اشمیت پس از برقراری دموکراسی در آلمان نوین از اتهام شرکت مستقیم در جنایات نازی‌ها تبرئه شد اما دیگر به دانشگاه راه نیافت. با این حال نوشته‌های او که تاکیدی بر برتری سیاست به ارزش‌ها، قانون‌ها و حقوق پایه هستند، پیوسته موضوع بحث حقوقدانان و شخصیت‌های سیاسی و علمی و فرهنگی بودند.
او هرگز از شرکت تئوریک خود در هم‌سویی با نازی‌ها اظهار پشیمانی نکرد فقط می‌گفت: «من آن‌قدر مقاوم بودم که ویروس نازیسم را به خودم تزریق کردم ولی مبتلا نشدم.»
کارل اشمیت در ۹۷ سالگی در زادگاهش در غرب آلمان درگذشت.