فیلم «یک سال دیگر»؛ داستان عشق و تنهایی • گالری نماهای فیلم

مایک لی، کارگردان پرآوازه‌ی بریتانیایی، در ساختن فیلم‌های درام و خانوادگی شهرت بسزایی دارد. قهرمانان فیلم‌های او، نه شخصیت‌های برجسته با ویژگی‌های خارق‌العاده، بلکه مردم عادی هستند. زندگی روزمره‌ی این مردم نیز که اغلب سرگرم خوشبختی‌های کوچک یا درگیر بدبختی‌های ُخرد خود‌اند، محور اصلی فیلم‌های اوست. جدیدترین فیلم مایک لی، "یک سال دیگر"، از این قاعده مستثنا نیست: او در این فیلم هم می‌کوشد در حین نشان دادن زندگی یک‌نواخت مردمی عادی، تنهایی، نیاز به عشق، حسرت و بی‌پناهی آنان را به تصویر بکشد.

خوشبختی‌های کوچک

این بار مایک لی به سراغ یک زوج خوشبخت لندنی رفته است: تام (با بازی درخشان جیم براودبنت)، زمین‌شناسی است که با همسر خود، گری، (با بازی بی‌نظیر روت شین)، یک روانشناس زبده، در خانه‌ی خود در لندن زندگی آرامی را می‌گذراند. دیدار با دوستان، مطالعه، باغبانی در باغچه‌ی شخصی خارج شهر... زندگی آنان را پُر می‌کند. تنها نگرانی این زوج خوشخبت، "عزب" ماندن تنها پسر خانواده‌، جو، است (اولیور مالتمن) که با وجود داشتن شغل (وکیل) و درآمد کافی، هنوز "سروسامان" نگرفته و به قول تام «بدتر از همه، دوست دختر هم ندارد.»

در فیلم "یک سال دیگر"، شخصیت‌های دیگری هم ظاهر می‌شوند؛ مری (لسلی مانویل)، منشی دفتری که گری در آن کار می‌کند، یکی از آن‌هاست: زنی ُپر حرف و شلوغ و سرزنده که همیشه پیش از آن که با مخاطب خود سلام و احوالپرسی کند، داستانی برای تعریف کردن و خندیدن دارد. این سرزندگی و شوخ‌طبعی، ولی ماسکی است که مری در هر رابطه‌ای به چهره می‌زند تا کسی به تنهایی ژرف، ظرافت روح و شکنندگی او پی نبرد. این منشی پُرکار ولی پس از نوشیدن چند گیلاس شراب، خود داوطلبانه "چهره‌ی واقعی" خود را به نمایش می‌گذارد و "راستگو" می‌شود.... البته این نوع راستگویی، اغلب به مذاق دوستانش خوش نمی‌آید و در روابط آنان تنش و بحران ایجاد می‌کند.

گذر زمان و دوستی‌ها

مایک لی برای نشان‌دادن روند این دوستی‌های بحران‌زده از تصاویر طبیعت سود جسته است و با نمایش گذر زمان و تغییر فصل‌ها، در کنار مناسبات بین انسان‌ها، نتیجه می‌گیرد که روابط انسانی نیز چون نظم طبیعت، می‌تواند دوره‌‌های شکوفایی، رشد و پژمردگی را سپری کند و سپس، ‌آغازی نو را از سر بگیرد. "یک سال دیگر"، با نمایش خوشبختی‌های ساده و کوچک روزانه‌ی قهرمانانش، هم‌‌چنین به ستایش زیبایی‌های بکر و امیدبخش زندگی می‌نشیند و با ترکیب ماهرانه‌ی دو وجه، حس واقعی لمس زندگی را در تماشاگر برمی‌انگیزد؛ حسی که به یاری نورـ و صحنه‌‌پردازی‌های بدیع، به ویژه‌هنگام نشان دادن تغییر فصل‌ها، به شدت تقویت می‌شود. دید واقع‌گرایانه و انتقادی ـ اجتماعی خاص مایک لی، در "یک سال دیگر"هم به روشنی پیداست.

مایک لی و کن لوچ

مایک لی که نمایشنامه و فیلم‌نامه ‌هم می‌نویسد، تاکنون ۶ جایزه‌ی معتبر جهانی را به خاطر این دید و این پرداخت سینمایی از آن خود کرده است. او در سال ۱۹۹۳ برای نخستین ‌بار با فیلم "عریان" توانست، نخل طلایی جشنواره‌ی کن را برای "بهترین کارگردانی" به دست آورد. همین جایزه در سال ۱۹۹۶، برای ساختن فیلم "رازها‌ و دروغ‌ها" به او تعلق گرفت. فیلم‌های" لحظه‌های بی‌پناهی"، "کار سخت"، "دیوانگان در ماه"، "همه‌ یا هیچ چیز"... از جمله آثار دیگر این کارگردان سرشناس است.

مایک لی اغلب با کن لوچ، کارگردان مشهور بریتانیایی مقایسه می‌شود؛ سینماگری که در فیلم‌هایش بر کشمکش‌ها و تضادهای زندگی روزمره‌‌ی مردم انگشت می‌گذارد. مایک لی ولی برخلاف لوچ، دستمایه‌ی فیلم‌های خود را کمتر به "سیاست" می‌آلاید و ترفندها و تصویرهای سینمایی را زیر سایه‌ی پیام‌های اجتماعی ـ سیاسی قرار نمی‌‌دهد.

برای پی بردن به داستان فیلم "یک سال دیگر" و دیدن نماهای آن، روی نشانه‌ی » زیر کلیک کنید: