عید فطر: پایان یک ماه روزه داری

با دیده شدن هلال عید، برای مسلمانان ماه روزه یا رمضان پایان می یابد. باپایان ماه رمضان عید چند روزه شروع می شود. در افغانستان این عید معمولاً سه روز دوام می کند.

در آلمان این عید با نام ترکی "بیرام" یا عید شکر شهرت دارد. نام بین المللی آن به پیروی از زبان عربی عید فطر است. نظر به کشورها و مناطق مختلف، تفاوت هایی در قسمت طول زمان روزه گرفتن و نحوه روزه گرفتن وجود دارد. اما نمازگذاردن در مسجد در همه موارد وجود دارد.

در جریان ماه رمضان آمادگی برای عید شروع می شود. بسیاری مردم در پهلوی خریداری وسایل مذهبی، لباس، زیورات و کفش نیز می خرند. تجار چنان که در این عکس در افغانستان دیده می شود، پیشکش های ویژه ای عرضه می کنند. شیرینی باب و میوه جات خشک از ضمایم دوست داشتنی سفره عید برای مهمانان است.

حنا کردن دست ها یک رسم عیدی در برخی کشورها به خصوص افغانستان است. در پاکستان و هندوستان عید قبلاً در شام آخرین افطار شروع می شود. این شب در نیم قاره هندو پاکستان به نام "چند رات" یا شب مهتاب نامیده می شود. همین که هلال عید دیده شود، مردم معمولاً به همسایگان، خویشاوندان و دوستان شان تبریک می گویند و آرزوی خوشبختی می نمایند.

بنا بر تقویم اسلامی که بر مبنای رویت مهتاب است، یک شب پیش دانسته می شود که فردا عید است یا نه. بنابراین بسیاری خانواده ها برای این منظور در آخرین لحظات راهی مناطق زادگاه شان می شوند. چنانکه در اینجا دیده می شود، در اندونیزیا غالباً قطارها بیش از حد بیروبار می باشند. اما این امر کمتر منجر به نا آرامی ها می شود.

در نخستین روز عید، مسلمانان چنان که در این تصویر در آلمان دیده می شود، برای ادای نماز به مسجد می روند. بسیاری خانواده ها یکجا به مسجد می روند، هرچند مکان های جداگانه نمازگذاردن برای زنان و مردان وجود دارند. برخی ها بعد از ادای نماز عید به قبرستان ها می روند تا از خویشاوندان و دوستان متوفی یادبود به عمل آورند.

در بسیاری مناطق مسلمان نشین بعد از ادای نماز صبح، چنانکه در این تصویر در فلسطین دیده می شود، صبحانه شیرین تهیه می شود. این حلویات یا شیرینی باب بین همسایگان و دوستان نیز تقسیم می شود. به اطفال تحفه یا پول می دهند که به آن "عیدی" می گویند. در بسیاری کشورها بزرگ سالان مانند کودکان سر تا به پا لباس نو می پوشند.

در بورکینا فاسو و بسیاری کشورهایی که اکثریت جمعیت آنها را مسلمانان تشکیل می دهند، در همه روستاها و شهرها جشن برپا می شود. جوانان آلات موسیقی را گرفته به جاده ها بر می آیند و می رقصند. آنها با استفاده از این تعطیلات به دیدار خانواده و دوستان نیز می روند. مردم از همدیگر با گفتن «عید مبارک» استقبال می کنند.

در روزهای تعطیلی فروشندگان برخی غذاها و شیرینی باب در روی جاده ها کار می کنند. چنانکه در این تصویر در داکه پایتخت بنگله دیش دیده می شود. در جریان ماه رمضان آنها تنها می توانستند این متاع های شان را بعد از غروب آفتاب بفروشند. آنها از درآمد زیادی که در جریان یک روزکار در عید نصیب شان می شود، خشنود اند.

جشن عید غالباً تا نیمه های شب دوام می یابد. مانند عید کرسمس چراغ هایی خاصی فروخته می شوند، که در این سه روز خانه ها و جاده ها را با آن تزیین می کنند. نه تنها خانه ها و مساجد چراغان می شوند بلکه ساختمان های دولتی، مانند این ساختمان "امپایر استیت" در نیویارک نیز چراغان می گردد.