سیزده سال پس از 11 سپتامبر تروریزم همچنان باقیست

عتیق الله 67 ساله در سرک سیلوی شهر کابل دکان سمنت فروشی دارد. او شاهد روزهایی است که طالبان در شهر کابل با زور کیبل و شلاق مردم را به نماز می بردند، باشندگان شهر را مجبور به پوشیدن لنگی و گذاشتن ریش می کردند و به زنان اجازه بیرون شدن از خانه را نمی دادند. او می گوید طالبان جوانانی را که ریش نداشتند لت و کوب می کردند و حتا به موسفیدان نیز رحمی نداشتند. عتیق الله گفت در زمان طالبان هرکسی تحقیر می شد: «ما موتر داشتیم و در شهر کار می کردیم یک آدمی را که ما می شناختیم که کلمه اش را هم خوانده نمی توانست می آمد و با ما بسیار رویه بد می کرد».

اما، پس از حادثه 11 سپتامبر، سرنگونی طالبان، تغییرات زیادی را در زندگی عتیق الله آورد. او توانست نواسه های دخترش را به مکتب بفرستد و پسرانش در دانشگاه ها درس بخوانند. این باشنده کابل حالا شغل تاکسی رانی را رها کرده و مصروف تجارت سمنت است. این مرد افغان از اینکه نسل جدید خانواده اش همه باسواد اند، ابراز خرسندی می کند و می گوید کشوری که مردمش بی سواد باشد، نبودنش بهتر از بودنش است: «از کشوری که همه بی سواد باشند که هیچ نباشد بهتر است. به جاپان ببینید با افغانستان یکجا شروع کرد، حالا جاپان را ببینید و ما در کجا هستیم».

عتیق الله به ساختمان های بلند و قشنگ در امتداد سرک سیلو اشاره می کند که در 13 سال اخیر ساخته شده اند. او می گوید یازده سپتامبر فرصت های زیادی برای افغان ها خلق کرد: «افسوس افسوس به این که صرف یک امنیت درست نیست وگرنه از هرنگاه مردم به حال آمده اند از نگاه کار، از نگاه ساختمان، از نگاه تعلیم و تعلیم و تربیه از هرنگاه وضعیت مردم درست شده اما افسوس که امنیت نیست».

امنیتی وجود ندارد

پس از یازدهم سپتامبر و حمله نیروهای ائتلاف به رهبری ایالات متحده امریکا طالبان شکست خوردند و حکومت موقت و سپس اداره انتقالی آغاز به کار کرد. از سال 2001 تا سال 2004 مردم افغانستان به دلیل امنیتی که به وجود آمد، نفس راحت می کشیدند. بازسازی، و تقویت بنیه های حکومتداری در این سال ها مردم را نسبت به آینده امیدوار کرد.

اما در سال های 2004 و 2005 طالبانی که در نتیجه حملات هوایی امریکا به مناطق قبایلی پاکستان پناه بردند یک بار دیگر تجدید نیرو کردند و حملاتی را علیه نیروهای امریکایی و دولت افغانستان آغاز نمودند.

حفیظ الرحمان منگل یک باشنده دیگر کابل می گوید امنیت تنها به کابل محدود شده و مردم نمی توانند با خاطر آرام به ولایات سفر کنند: «فقط در کابل امنیت است. در سایر ولایات ما از جان و مال و آبرو و عزت خود می ترسیم. حادثه ای که در پغمان رخ داد مردم را چنان نگران ساخته که حالا فکر می کنند در خانه های خود هم امنیت ندارند».

این باشنده کابل می گوید مردم سیزده سال پس از یازدهم سپتامبر حالا نسبت به آینده نگران هستند و نمی دانند که افغانستان به کدام طرف در حرکت است. منگل گفت سیزده سال پیش مردم نسبت به آینده امیدوار بودند اما حالا ناامیدی در چهره همه دیده می شود.

سیزده سال پیش جامعه جهانی زیر عنوان مبارزه با تروریزم وارد افغانستان شد. افغان ها امیدوار بودند که با همکاری متحدان افغانستان این کشور دیگر قربانی تروریزم نخواهد شد.

ولی شاه حسین مرتضوی تحلیلگر مسایل سیاسی می گوید طالبان پس از سیزده سال به حدی قوی شده اند که در پانزده ولایت افغانستان با نیروهای امنیتی در حال جنگ رو در رو هستند.

آقای مرتضوی گفت: «متاسفانه انتظاری که مردم افغانستان و دنیا در عرصه مبارزه با تروریزم داشت، ما شاهد دست آورد خوب نیستیم و تروریزم در افغانستان باهمان قوت و با همان پیمانه ای که در اول بود در جای خود باقی است و این تهدیدی هم برای افغانستان و هم برای دنیا به شمار می آید.»

به باور این تحلیلگر مسایل سیاسی، ثبات نسبی و ادامه حکومت داری در افغانستان مستقیما به امضای موافقتنامه امنیتی با امریکا و ناتو وابسته است. مرتضوی می گوید حفظ دست آوردهایی که در سیزده سال اخیر به دست آمده تنها با حمایت مالی و نظامی حامیان افغانستان وابسته است.