هند با کمبود ۶۳ میلیون زن مواجه است

در سوهین کالان، روستای کوچکی در شمال شرق هند، پارامجیت بر روی یک چوکی پلاستیکی نشسته است. او از روی خجالت چشمانش را به زمین دوخته است و ناخن هایش را روی چادر زرد رنگ اش تکان می دهد. این خانم ۲۰ ساله برای سومین بار حامله است. او پیش از این دو دختر به دنیا آورده است. از وقتی که متوجه شده حامله است و بار دیگر طفلی به دنیا می آورد، همه روزه به معبد می رود.

پارامجیت می گوید: «هر دو دستم را بالا می کنم و دعا می کنم که این بار نوزادم یک پسر باشد. من از خدایان می خواهم که اگر به من یک پسر بدهند، می توانند هرچیزی از من بخواهند.»

این مادر جوان زیر فشار روحی – روانی قرار دارد و از این که تا کنون قادر نشده یک پسر به دنیا بیاورد، هر روزش را با نگرانی سپری می کند. مادر پارامجیت از او خواسته است که معاینات تلویزیونی انجام دهد، تا جنسیت جنین معلوم شود. پارامجیت می گوید: «بعدا چه باید بکنم؟ در صورتی که در نتیجه معاینات معلوم شود که جنین باز هم یک دختر است؟»

مادرش پیشنهاد می دهد که در آن صورت، سقط جنین کند. پارامجیت می گوید: «من این کار را می کردم. در صورتی که پول می داشتم، اول معاینات تلویزیونی انجام می دادم و اگر معلوم می شد که جنین دختر است، سقط می کردم. همه در اینجا به من می گویند که اگر دختر باشد، باید این جنین را سقط کنم، چرا که من دو دختر دارم».

از ۲۵ سال به این سو تعیین غیرقانونی جنسیت جنین قبل از تولد در هندوستان منع قرار داده شده است. اما این قانون در این عمل تغییری ایجاد نکرده است. به دنیا آوردن دختر برای بسیاری از مردم هندوستان یک بار سنگین و نوعی فشار روحی است. دلیل آن هم این است که والدین عروس باید مصارف عروسی و جهزیه را بپردازند.

با توجه به قوانین سال ۱۹۶۱ این کار نیز غیرقانونی است. اما تقریبا هنوز هم در ۹۰ درصد ازدواج ها هزینه هنگفتی از سوی والدین عروس پرداخت می شود. تنها با این تفاوت که امروزه به جای جهزیه، هدایایی برای والدین داماد داده می شود. این مصارف بسیار بیشتر از یک سقط جنین و یا معاینات تلویزیونی برای تشخیص جنسیت جنین است.

پارامجیت که به زودی بار دیگر مادر خواهد شد، می گوید با آنکه بارها مقامات هندوستان تاکید کرده اند که در کلینیک ها دیگر آزمایش جنسیت جنین انجام نشود، اما انجام چنین آزمایشی به آسانی صورت می گیرد. وقتی پول باشد این معاینه به سادگی انجام می شود.

پارامجیت ادامه می دهد: «چند جاده بالاتر از اینجا، یک قابله است که این کار را انجام می دهد. او برای انجام این آزمایش ۱۰۰ یورو می گیرد و تضمین می کند که صد درصد دقیق پیش بینی می کند که آیا جنین یک پسر است یا دختر.» 

به این ترتیب حکومت هندوستان نیز امسال اعتراف کرد که همه ساله دو میلیون دختر در این کشور از بین می روند. آنها یا سقط جنین می شوند، یا بعد از تولد به قتل می رسند و یا هم بر اثر سهل انگاری والدین می میرند. علاوه بر آن ۲۰ میلیون دختر در این کشور زندگی می کنند که ناخواسته به دنیا آمده اند. بعضی از آنها "ناخوشی" نامیده می شوند که به مفهوم «ناخواسته» است. برای اینکه این نگرش سنتی در برابر دختران تغییر کند، سیجهو سینگ سازمانی برای تقویت دختران هندوستانی تاسیس کرده است.

سیجهو سینگ می گوید: «درجنوب آسیا علاقه زیادی برای داشتن پسر وجود دارد. این تمایل در سه دهه اخیر به وجود آمده است و با حرص و طمع جهزیه مرتبط است. پسران به مثابه تضمینی برای رفاه مادی محسوب می شوند و فراهم کردن زمینه انجام آزمایش جنسیت نوزاد، به نوعی به نسل کشی [دختران] منجر شده است. ما برآورد می کنیم که این آزمایش روزانه به قیمت از دست دادن جان تا ۹ هزار کودک تمام می شود.» 

حکومت نیز باید در سال های گذشته متوجه شده باشد که تنها ممنوعیت موثر نیست. حالا برنامه های حمایتی برای دختران وجود دارد. یکی از این برنامه ها "دختران را نجات و آموزش دهید" نام دارد. رئیس جمهور هندوستان در سال ۲۰۱۷ یک اپلیکیشن را منتشر کرد که "سلفی با دختر" نام دارد. پدران و مادران در این صفحه عکس هایی با دخترانشان را می گذارند. مددکاران اجتماعی به قریه جات می روند و عکس هایی از پیلوت های زن، زنان در شوراهای نظارتی و سیاستمداران زن را نشان می دهند تا ذهنیت مردم را تغییر دهند. 

در این کشور در دهه شصت اندیرا گاندی، یکی از اولین نخست وزیران زن در تمام جهان بر سر قدرت بود. در حالی که در آن زمان در آلمان اگر زنان می خواستند بیرون از خانه کار کنند، می بایست از شوهرانشان اجازه می گرفتند.

هاردیپ کاور به عنوان مددکار اجتماعی در همان روستایی کار کرده است که پارامجیت زندگی می کند. او با تمام امکانات تلاش می کند که این مادر حامله را قانع کند که دختر یک بار گران نیست.

هاردیپ کاور می گوید: «ما به آنها می گوییم: ببین مادر خودت نیز به اندازه کافی شجاع بوده است که تو را به دنیا آورده است. اکنون تو نیز باید مقاومت کنی که یک دختر به دنیا بیاوری و نباید تحت تاثیر محیط قرار بگیری.»

دختران بعد از این که کلان شدند ازدواج می کنند و خانه را ترک می نمایند. آنها بعدا دیگر به خانواده خودشان تعلق ندارند، بلکه متعلق به شوهرانشان هستند. در صورتی که سوال شود که خانواده چند فرزند دارد، اغلبا تنها پسران نامبرده می شوند. تنها در صورتی که مشخصاَ از کسی پرسیده شود آیا دختر هم دارد، در این رابطه صحبت می کنند.

بنابراین برای پارامجیت نیز دشوار است که با جرئت در برابر خانواده بایستد و با افتخار از تولد یک دختر دیگر خبر دهد. او از خوردسالی احساس کرده است که دختران ارزش کمتری دارند.

پارامجیت می گوید: «برادرم در خانه کاملا نازدانه بود. ما خواهران فقط تا صنف پنجم به یک مکتب دولتی رفتیم اما او به یک مکتب خصوصی می رفت و اگر می خواست می توانست به تحصیل خود ادامه دهد.»

اگر پارامجیت دختر سومی به دنیا بیاورد، احتمال دارد از سوی خانواده شوهرش طرد شود و تنها گذاشته شود. بعدا بدون پول و خانه تنها خواهد ماند؛ با سه دختری که مانند میلیون ها دختر دیگر در این کشور، هیچ کسی آنها را نمی خواهد.

گزارشی از سیلکه دیتریش / پ ع/ ع ف