بيگانه ستيزي کمتر پوشیده در افريقاي جنوبي

از نظر دولت افريقاي جنوبي اکنون حکومت زيبمبابوه از ثبات برخوردار است و يک حکومت وحدت ملي برقرار است. از اين رو بايد جريان مهاجرت قطع شود. تا 31 ماه دسمبر بايد همه تبعيديان زيمبابوه ثبت دفتر شوند. کسي که در اين کار غفلت کند، اجباراً به زيمبابوه فرستاده مي شود.

مهاجرين زيمبابوه معتقد اند که کشور شان اصلاً به اين زودي آرام نمي شود. آن ها با اندوه و غصه عادت کرده اند. از اين رو از همه جا در مرکز شهر، جاده هاريسن و شعبه معروف وزارت داخله مي آيند.

انجليکا چيکو پيرا مي گويد: «من هر روز به اين جا مي آيم. براي نشان انگشت، اسناد و هميشه چيزي باقي مي ماند. اين کار هميشه ادامه دارد».

آندريو، يکي ديگر از اين مهاجران مي گويد: «وحشتناک است. بعضي در همين جا مي خوابند، تا هشت شب اين کار ادامه دارد و کسي دقيقاً چيزي نمي داند. ما به يک غرفه معلومات ضرورت داريم که به ما بگويد دقيقاً چه گپ است؟".

زني به زبان انگليسي مي گويد: «انسان هاي زيادي در صف ايستاده اند، خصوصا براي ما زنان اين وضع بسيار سخت است. مردان تيله و تنبه مي کنند، ما اصلاً کاري نمي توانيم».

در افريقاي جنوبي بين 1.5 تا 3 ميليون مهاجر زيمبابوه زندگي مي کنند. اين تخميني است که کليساها، سازمان هاي کمک رساني و پژوهشگران امور مهاجران ارايه مي کنند. اين به دليل آن است که آن ها در کشور خود کار پيدا کرده نمي توانند. همچنان استبداد و ظلم رابرت موگابه عامل دیگر اين مهاجرت است.

شخصي به نام ندلوفو مي گويد: «من در سال 1984 به اين جا آمده ام. من پاسپورت داشتم که امروز باطل خوانده مي شود. همين که نلسون ماندلا از زندان خارج شد، من به او راي دادم . چنان که به جانشين هاي او يعني مبکي و زوما نيز راي داده ام. حال که آن ها اسناد مرا بي اعتبار مي سازند، من همه چيزم را، مانند بيمه و روابط تجارتي ام از دست مي دهم».

بسياري از تبعيدي هاي زيمبابوه تا به حال از موقعيت يک مهاجر برخوردار بوده اند. آن ها بدين ترتيب حتا مي توانستند کار بکنند و بنا بر آموزش خوبي که داشتند به تناسب مردم افريقاي جنوبي آسان تر کار پيدا مي کردند. اين يکي از اسباب بيگانه ستيزي نه چندان پوشيده در سال 2008 در افريقاي جنوبي بود که بر اثر آن 60 تن کشته شدند و 100 هزار تن ديگر زخمي گرديدند.

از نگاه دولت افريقاي جنوبي، زيمبابوه امروز امن است، زيرا در آنجا يک حکومت وحدت ملي اسقرار يافته است. تا سي و يکم ماه دسمبر بايد همه تبعيديان زيمبابوه ثبت دفتر شوند. يک نماينده "جنبشي براي تغيير دموکراتيک" در زيمبابوه مي گويد: «هر روز صف ها طولاني تر مي گردند . از نظر من 31 ام ماه دسمبر تاريخي نيست که همه ثبت نام شده بتوانند».

يک مهاجر ديگر زيمبابوه مي گويد: «تنها گرفتن نشان انگشت براي يک نفر 40 دقيقه وقت نياز دارد. اکنون تو خود بگو که براي همه چقدر وقت لازم است؟».

خانم نکو سانا دلا ميني زوما، وزير داخله افريقاي جنوبي که همسر سابق رييس جمهور ياکوب زوما مي باشد، در يک نشست اضطراري گفت اين مهلت تغيير نمي خورد. در اواسط دسمبر شعبه او به تعطيلات زمستانی مي رود.

خانم زيني که مادر دو طفل است بايد هميشه وقت داشته باشد تا براي ثبت نام بيايد. او بايد پولي را که در جريان روز پيدا مي کند مصرف کرايه تاکسي کند. بنا براين، جاي تعجب نيست اگر او ناراحت به نظر مي خورد. زيني مي گويد: «تا اين جا آمدن با تاکسي براي من 100 راند يا 11 يورو تمام مي شود. من در يوهانس بورگ زندگي نمي کنم . واقعاً بسيار گران است».

از ماه سپتمبر بدين سو 70 هزار درخواستي قبول شده است که کمتر از يک بيستم همه تبعيدي هاي زيمبابوه را تشکيل مي دهد. اين درحالي است که وزارت داخله فکر مي کند نصف کار را انجام داده است. حکومت بدين نظر است که يک و نيم ميليون تبعيدي زيمبابوه را به وطن شان برگرداند.

مکو سيلي الپيني، معين وزارت داخله افريقاي جنوبي در اين مورد مي گويد: «ما فکر مي کنيم تا پايان سال 150 هزار درخواستي داشته باشيم. اين تعدادي است که ما با آن کار مي کنيم. چيزي دال بر آن نيست که اين بيش از يک ميليون است. اما ما اطمينان مي دهيم که هر وقت مي توانيم کنترول را در دست داشته باشيم».

اما صف ها طولاني و طولاني تر مي شوند، فعاليت خطوط تيلفون و فاکس کمتر مي توانند به اين روند سرعت بخشند. هنوز هم بسياري مهاجران زيمبابوه فکر مي کنند که نمي توانند به آن ها اسناد معتبري بدهند تا به ايشان کمک شود. همچنان خانم سزيني نگونيا ترس دارد که ازافريقاي جنوبي به زور اخراج شود. او مي گويد:« من ترس دارم. مهلتي که تعيين شده است با سرعت سپري مي شود و آن ها اصلاً کاري نمي کنند. شايد فقط همين قدر مي خواهند که ما به وطن برگرديم».

اما معين وزارت داخله با مطرح ساختن سوال هاي استفهام آميز، اين ترس را بي جا مي داند. او مي گويد: «پس چرا ما دفترهاي مان را باز مي کرديم؟ چرا براي شان پاسپورت مي داديم. ما آن ها را مورد تعقيب قرار نمي دهيم، مجازات نمي کنيم. همه اجراآت ما کاملاً با آرامش و راحتي صورت مي گيرند».

اين سوال ها به جا به نظر مي رسند، اما در تسليم دهي درخواست ها بي نظمي ديده مي شود که روز به روز صف ها را طولاني تر مي سازد و موجب شک و ترديد مي شود. يک زن مهاجر مي گويد: «طبعاً من ترس دارم، اما چه بايد کرد؟ ما انتظار مي کشيم که حکومت افريقاي جنوبي چه مي کند».

کلاوس شتيکر/ رسول رحيم

ويراستار: عارف فرهمند