آرامش دو مهاجر افغان در آلمان بعد از ماه ها سفر پرخطر

افضل و رفیع مشغول فراگیری زبان آلمانی اند. افضل مدت شش ماه در راه بود تا این که موفق شد به آلمان برسد. او راه سفر را پیاده، با بس و گاهی با اسپ طی کرد. سفر دشوار و پرخطر او را از زادگاهش وردک به شهر برگیش- گلادبخ در ایالت نوردراین وستفالن کشانید.

افضل از مسیر کشورهای پاکستان، ایران، ترکیه و بلغاریا به کشور مورد علاقه اش آلمان آمد. مشقت های سفر نتوانست او را هراسناک کند، با وجود آن که او مجبور به جدایی از پدر و مادر و خویشاوندان اش شد. او می گوید: "در وطنم، انسان ها را می کشند و زندانی می کنند. به این دلیل من به آلمان آمده ام."

افضل 29 ساله است. او صلح را نمی شناسد. زمانی که به دنیا آمد، در افغانستان جنگ خونین جریان داشت. بعد طالبان به قدرت رسیدند. بعد از 11 سپتمبر سال 2001، جنگ نیروهای بین المللی علیه تروریسم آغاز شد. نیروهای ایتلاف ناتو در دسمبر سال 2013 عملیات نظامی خود را پایان دادند، اما جنگ در این کشور پایان نیافت.

افضل می گوید: "من باور ندارم که وضعیت تغییر کند." به این دلیل او می خواهد در آلمان بماند، زندگی نوی را در اینجا آغاز کند، بیاموزد و کار کند.

یک رویای دور

افضل این رویا را در سر دارد که یک روز بتواند در آلمان در بخش مدیریت اقتصاد تجاری تحصیل کند. اما این یک رویای دور است، زیرا افضل نه خواندن یاد دارد و نه نوشتن، چون او هیچگاهی مکتب نرفته است. او هفته دوبار با 65 مهاجر از دیگر کشورهای جهان، آلمانی می آموزد.

کورسی که آنها زبان آلمانی می آموزند، "خوش آمدید" نام دارد که به ابتکار کلاوس فاربر و همسر او تاسیس شده است. این مدیر پیشین مکتب در شهر کلن، با آغاز دوره تقاعدی اش به این فکر افتاد تا برای مهاجرین در بخش آموزش زبان آلمانی کمک کند. به آن مهاجرینی که وضع اقامت شان روشن نیست و برای آموزش زبان، از جانب دولت، کمک نمی شوند.

وظیفه: کمک در بخش زبان و امور زندگی

در شهر برگیش- گلادبخ 65 مهاجر در گروه های کوچک، در یک خانه کرایی، به آموزش لغات و گرامر آلمانی مشغول اند. اما آموزش در این کورس، تنها به زبان محدود نمی شود. کلاوس فاربر از روش درسی اش به نام "یادگیری برای عمل" یاد می کند.

هدف این است که مهاجرینی که در این کورس از کشورهای مختلف مانند افغانستان، سوریه، ارمنستان، ارتیریا و نایجریا می آیند، باید در کنار آموزش زبان این را نیز بیاموزند که چگونه در زندگی عملی روزانه در آلمان مشکلات شان را حل کنند.

ترس و بی اطمینانی

رفیع 34 ساله که نمی خواهد عکس اش نشر شود، در زادگاهش به قشر تحصیلکرده تعلق داشت. او بعد از ختم دوره مکتب، به عنوان خبرنگار کار می کرد. او موفق به تحصیل نشد، اما کورس های آموزشی متعددی را سپری کرد.

سپس او برای دو روزنامه کار کرد. رفیع از ده ماه به این سو در آلمان است و والدین اش در کابل زندگی می کنند. رفیع تا هنوز ازدواج نکرده است. سفر او ماند سفر افضل با دشواری های زیادی همراه بوده و مدت هفت ماه دوام کرده است. او در مسیر راه زندانی نیز شده است.

رفیع می گوید با کمال میل می خواهد که به شغل روزنه نگاری اش ادامه دهد: "اگر من اجاره اقامت بگیرم، خیلی دلم می خواهد که در رشته روزنامه نگاری تحصیل کنم."

کلاوس فاربر می گوید که بسیاری از مهاجرین زیر حمایت او نگران اند که ممکن است اجازه اقامت به دست نیاورند و به کشورهای شان بازگشت داده شوند: "بسیاری آنها ترس دارند. آنها می خواهند بدانند که می توانیم اجازه اقامت به دست آوریم؟ کاری بیابیم؟ سرنوشت ما چه خواهد شد؟"

ادامه کورس و پایان مبهم

افضل خیلی علاقه دارد که ساعت های بیشتری در هفته زبان آلمانی بیاموزد. دوبار و هر باری دو ساعت در هفته، برای او کافی نیست. او می گوید که به دلیل کم بودن ساعات کورس "من نیمی از آنچه را می آموزم، فراموش می کنم."

رفیع اعتراف می کند که بعضی اوقات آموختن آلمانی خیلی مشکل است: "آموختن آلمانی برای من بسیار مشکل است. اما من تلاش خود را می کنم."

این دو مهاجر افغان نمی خواهند تسلیم اوضاع شوند. آنها می گویند که در آلمان احساس آرامش دارند و هیچ تجربه ای از احساس ضد خارجی بودن و یا پیش داوری ها نداشته اند.

آنها این مصاحبه را به زبان مادری شان انجام دادند، اما در آخر با جمله آلمانی ابراز تشکر کردند. این کورس به ابتکار کلاوس فاربر از مدت پنج ماه به این سو ادامه دارد. در آغاز قرار بود که این کورس بعد از شش ماه خاتمه یابد، اما کلواس فاربر به پایان آن فکر نمی کند و می خواهد به کمک به مهاجرین ادامه دهد.