مهاجران سابق در آلمان مخالف پذیرش پناهجویان اند

دارکو تولیچ خودش جنگ، ویرانی و فرار را تجربه کرده است. در اوایل دهه نود زمانی که جنگ های شدید در بوسنیا بین صرب ها و کروات ها جریان داشت، دارکو که در آن زمان پنج ساله بود با پدر و خواهرش نزد پدر کلان و مادر کلان شان در ایالت بادن- وورتمبرگ آلمان آمده بود. پدرش دوباره برای جنگ به کشورش برگشت و زن و اولادهایش را به آلمان ماند. مادر دارکو پرستار بود و بسیار به سرعت در یک شفاخانه کار پیدا کرد.

خانواده تولیچ از کمبود کارگران ماهر حرفه یی بهره برد. پس از جنگ، بر خلاف بسیاری از پناهندگان بوسنیایی، خانواده تولیچ اخراج نگردید. دارکو تولیچ که فعلاً 28 سال دارد، از لحاظ سیاسی علیه پناهجویان و مهاجران به ویژه غیراروپایی ها فعالیت می کند. او که در شهر اشتوتگارت آلمان زندگی می کند، می گوید: «اروپا خانه اروپاییان است. اروپا باید برای اروپاییان باشد و آلمان برای آلمانی ها.»

"صلیبی‌های کرواسیا"

تولیچ بنیانگذار شاخه آلمانی حزب راستی های کرواسیا است، یک حزب انشعابی جناح راست افراطی. در سال های اخیر، او آشکارا راستگرایان افراطی آلمانی مانند حزب (ان. پی. دی.) را حمایت می کند. تولیچ در مصاحبه ای با دویچه وله می گوید که با جهان بینی این حزب خود را بسیار نزدیک می یابد. او در ادامه می گوید که این گروه دست راستی که از آن تحت نام "صلیبی های کرواسیا نیز یاد می شود، «می خواهد اروپا را از منقرض شدن مردم اروپایی و افزایش مردم غیراروپایی نجات بدهد.»

تولیچ می گوید که آلمانی ها بسیار ساده و بی تکلف اند، بنابراین آنها خطرات ناشی از مهاجرت های کنترول ناشده را شناسایی کرده نمی توانند. او مهاجران افریقایی یا آسیایی را "مهاجمانی" عنوان می کند که «از انحطاط اروپا سوء استفاده می کنند". او می گوید که در این رابطه باید به وضاحت صحبت شود.

تولیچ تنها نیست. در صفوف راستگرایان افراطی آلمانی و یا حتی گروه های نئونازی شمار زیادی از سیاستمداران جوان که در گذشته خود از جمله فراریان جنگ ها بودند و یا هم مهاجران اقتصادی بودند، مثلاً از یوگسلاوی سابق، به آلمان آمده اند، حضور دارد. از جمله می توان از زافت بابیک رئیس (ان. پی. دی.) در شهر ترییر آلمان یاد کرد. او می گوید که "یک ترییر رنگارنگ در موجودیت من ممکن نیست." او یکی از نازی های وفادار با ریشه بوسنیایی است.

یا هم دوبرافکو ماندیک، یکی از اعضای حزب (ای. اف. دی.) "بدیلی برای آلمان" که بارک اوباما رئیس جمهور ایالات متحده امریکا را به شکل نهایت خشن، یک نژادپرست خواند. او در سارایوو تولد شده است و پدرش در اوایل دهه نود به آلمان آمد تا پناهندگان بوسنیا را در ادغام شان به جامعه کمک کند. ماندیک امروز علیه خارجی ها شعار می دهد و با افتخار می گوید که حزب اش یعنی "ای. اف. دی." از حزب "ان. پی. دی." از لحاظ محتوایی بسیار متفاوت نیست اما حامیانی مدنی در جامعه دارد. او مصاحبه با دویچه وله را رد کرد.

پدیده ای تازه نیست

فریدریش هیکمن یکی از جامعه شناسان آلمانی از بامبرگ این کشور می گوید که این واقعیت را که بسیاری از مهاجران سابقه علیه پناهجویان اند، نمی توان یک پدیده جدید عنوان کرد. او در ادامه می گوید که "مهاجران نیز تعصبات و پیشداوری های خود را دارند. آنها این پیشداوری ها را با خود آورده و در اینجا علیه دیگر گروه های مهاجرین و اکثریت جامعه توسعه می دهند. او به یاد می آورد که مهاجران اتحاد جماهیر شوروی سابق، در دهه نود "پیشداوری های خیلی قوی به ویژه علیه مسلمانان داشتند." مهاجران سابقه اغلب علیه مهاجران جدید خشمگین اند. این امر را می توان از ایالات متحده امریکا درک کرد که یک کشور مهاجرپذیر کلاسیک است اما در این کشور در میان مهاجران همواره اکثریتی وجود داشته که مخالف مهاجرت های تازه بوده اند.

در آلمان، به عنوان مثال، گروه های ترکی در دهه نود همواره عصبانی بودند که از دیدگاه آنها مقامات آلمان برای حدود چهار میلیون مهاجر از اروپای شرقی، برتری قایل می گردد. آنها به این نظر بودند که زمانی که به حیث کارگر مهمان به آلمان آمدند باید بسیار زحمت می کشیدند تا موقعیتی در جامعه برایشان ایجاد می کردند. اما مهاجران اروپای شرقی به سادگی همه چیز را به دست می آورند. این اتهامی بود که از جانب کارگران مهمان ترکی به آلمان وارد گردیده بود. به باور آنها این مهاجران از مزایای زیادی چون کورس ادغام، کمک های مادی، آموزش زبان، یافتن خانه و در نهایت بدست آوردن تابعیت آلمان، برخوردار بودند.

رقابت و ترس ازدست دادن جایگاه

هیکمن در مصاحبه با دویچه وله می گوید: «ما در آن زمان یک بحران مشابه مهاجرت را در کشور شاهد بودیم. در سال 1992، ما 1،5 میلیون مهاجر داشتیم. اعمال خشونت آمیز علیه مهاجران با آتش سوزی های شدید و حتی قتل وجود داشت. این وضعیت به تدریج توسط سخت شدن قانون پناهندگی که از این طریق مهاجرت ها کاهش پیدا کرد، تا اندازه ای آرام تر گردید. رقابت و ترس از دست دادن جایگاه نزد مهاجران سابقه در برابر مهاجران تازه وارد وجود داشت. امروز نیز این ترس و رقابت وجود دارد که فکر می شود مهاجران تازه وارد برای مهاجران سابقه خطر اند. ترس از خطر از دست دادن آنچه تا حال به دست آورده اند، نزد مهاجران سابقه وجود دارد.»

دارکو تولیچ که خود را "ناجی اروپا" می داند، به این باور است که برای او مسئله مالی هرگز مطرح نبوده است. او می گوید: «من به عنوان یک اروپایی جوان در یک کشور اروپایی دیگر آمده ام. بنابراین این یک امر مشروع است که من اینجا هستم. من خود را به عنوان یک مهمان می یابم که روزی به کشور خود باز می گردم، می خواهم بر گردم."

آیا روند ادغام موفق است؟

از 80 میلیون شهروند آلمانی، از هر پنج نفر شان یکی پس زمینه مهاجرت دارد. این بدین معنی است که این فرد خودش پدر و مادر یا پدرکلان و مادر کلان اش به آلمان مهاجرت کرده است. بر اساس یک نظرسنجی که توسط موسسه نظرپرسی "یو گاو" صورت گرفته، 40 درصد آلمانی های با پیشینه مهاجرت به این نظر اند که آلمان باید پناهجویان کمتری بپذیرد. 45 درصد آلمانی های بدون پیشینه مهاجرت طرفدار پذیرش پناهجویان کمتر در آلمان اند. 24 درصد از مهاجران سابق حتی می گویند که باید هیچ مهاجری به آلمان وارد نگردد. میزان آلمانی های بدون پیشینه مهاجرت در این رابطه به 25 درصد می رسد.