به روایت تصویر: کارناوال فرهنگ‌ها در کولمبیا

در آغاز هر سال جدید، شهر پاستو در جنوب کولمبیا به محل جشنواره فرهنگ‌ها تبدیل می شود. به مدت پنج روز در اوایل جنوری، هزاران نفر میراث‌های فرهنگی و تنوع قومی منطقه را در "کارناوال سیاه و سفید" در این شهر جشن می‌گیرند.

این جشن‌ شامل رقص‌‌ها و موسیقی سنتی و همچنین رژه‌ ها است. کارناوال در پاستو دومین جشنواره بزرگ کولمبیا و یکی از مهم ترین جشنواره های این کشور است. این جشن در سال ۲۰۰۹ توسط یونسکو به عنوان میراث فرهنگی ناملموس بشریت اعلام شد.

ریشه این کارنوال به آمیزه‌ای از بیان فرهنگی منطقه آند، آمازن و اقیانوس آرام برمی‌گردد. ایالت نارینو، جایی که پاستو در آن موقعیت دارد، هر سه چشم انداز و منطقه فرهنگی را در بر می‌گیرد. تلفیقی از تأثیرات بومی و افریقایی-کولمبیایی نیز با ماسک‌های پیچیده و دست‌ ساز مردم در این کارناوال دیده می شود.

شرکت کنندگان در روز دوم جشنواره با پوشیدن لباس‌های خاص و آرایش یکدیگر قبل از رژه "آوازی برای زمین" به "پاچا ماما" یا "مادر زمین" ادای احترام می کنند. پاجا ماما در منطقه آند پرستش می شود. این کارناوال یکی از قدیمی‌ ترین و سنتی‌ ترین کارناوال‌ ها در امریکای جنوبی به حساب می‌آید و نه تنها مردم محلی، بلکه گردشگران زیادی را نیز به خود جذب می‌ کند.

زمان برگزاری کارناوال تصادفی نیست. این جشن یادآور یکی از تاریک‌ترین فصل های این قاره است. پس از قیام بردگان سیاه پوست در سال ۱۶۰۷، دولت استعماری از ترس شورش های بیشتر تسلیم شد. به ستمدیدگان در روز پنجم جنوری یک روز مرخصی داده شد که اکنون هر سال به عنوان "روز سیاه پوستان" جشن گرفته می شود.

در حالی که "سیاه کردن صورت" در حال حاضر به طور گسترده به عنوان یک عمل نژادپرستانه دیده می‌شود، از این کار در زمینه‌های متفاوتی در کارناوال در پاستو استفاده می‌شود. در "روز سیاهان"، شرکت کنندگان برای یادآوری از برده‌ها در کولمبیا، صورت خود را سیاه می‌کنند.

روز بعدی "روز سفیدپوستان" جشن گرفته می‌‌شود. اشتراک کنندگان صورت خود را سفید می‌ کنند یا روی همدیگر کف می‌پاشند که اغلب منجر به کف جنگی‌های شدید می شود.

بزرگ‌ ترین رژه خیابانی نیز در "روز سفیدها" برگزار می‌‌شود. مجسمه های غول‌ پیکر از خیابان‌‌ها عبور می‌ کنند. این رژه متشکل از بیش از ۲۵ مجسمه است که تا ۱۶ متر طول و ۱۰ متر ارتفاع دارند.

دیوید پوپیالس، یک هنرمند از مردم بومی "کویلاسنگا" است. او با لباس شاخ شیطان، برای عکس گرفتن ژست گرفته است. کمی بعد، او در جریان کارناوال در خیابان های پاستو می رقصد.

یک شرکت کننده "ویفالا" را تکان می‌دهد. این پرچم نشان دهنده مردمان بومی مختلف در منطقه آند است. مانند بسیاری از آداب و رسوم دیگر در امریکای جنوبی، کارناوال در پاستو به دوران پیش از کولمبیا برمی‌گردد. در اوایل دوران اینکاها، مردم این منطقه خورشید و ماه را در این فصل سال گرامی می‌داشتند. آنها برای برداشت محصولات بیشتر به جای دعا کردن می رقصیدند. کارناوال در تلاش است تا این سنت را زنده نگه دارد.