المپیایی که بار آن بر پشت کارگران سنگینی می کند

هیجان و هلهله در بازی های المپیک در پیش رو است: برای بازی های زمستانی در سوچی (از 7 تا 23 فبروری) در این روز های آخرین آمادگی ها انجام می یابند. برای ساخت و ساز محل های بازی میلیارد ها پول مصرف شده است. ساختمان های فولادی و شیشه یی با انعکاس شعاع آفتاب در محل تفریحی و استراحت گاه بحیره سیاه می درخشند.

حالا کمتر می توان کارگری را در این محل دید. آن ها در این میان به وطن شان در آسیای میانه برگشته اند. آن ها بعد از آن که ماه ها کار های پرمشقت را برای آماده ساختن بازی های المپیک سپری کرده اند، تا هنوز منتظر گرفتن دستمزد های شان هستند.

ترس از سخن گفتن

در یک محل مسکونی در سوچی، سازمان حقوق بشر "مموریال" دفتر دارد که مقر اصلی آن در مسکو است. سِمیون سیمونوف از جولای سال 2012 به این سو حدود 1500 کارگر را در سوچی در قسمت مشکلات شان کمک کرده است. هیچ کسی خوب تر از او با مشکلات و سرنوشت آنها آشنا نیست.

سیمونوف می گوید: «90 در صد کارگران در بازی های المپیک یا اصلاً دستمزد شان را دریافت نکرده اند و یا فقط بخشی از آن را دریافت کرده اند. در حالی که آنها با کار شان این بازی المپیک را ممکن ساخته اند، اما در عوض دستمزدی به دست نیاورنده اند. به آنها حتی اسناد کاری رسمی نیز نداده اند و در پایان بسیاری از آنها با خشونت از این جا اخراج شده اند».

تا به حال به سرنوشت کارگران در سوچی هیچ کسی علاقمندی نشان نداده است. بخش بزرگ از بیش از 100 هزار کارگر از آسیای مرکزی آمده بودند و دیگر در آنجا نیستند. بسیاری از آنان در این میان بار دیگر در تاجیکستان زندگی می کنند. این کشور همسایه چین و افغانستان فقیر است و مزد ماهانه در آنجا غالباً به 200 یورو نیز نمی رسد.

براساس گزارش بانک جهانی نیمی از مردم تاجیکستان از ارز های زندگی می کنند که در خارج از کشور کمایی می کنند. در یکی از بازار ها در شرق دوشنبه، بسیاری می گویند که آنها در سوچی کار کرده اند، اما مزدی به دست نیاورده اند. اما کسی آشکارا چیزی در این باره نمی گوید.

"بردگی مدرن"

چند کیلو متر دور تر در جنوب پایتخت، کسی بالاخره جرأت می کند تا در این باره چیزی بگوید. گولیپ یونوسوف مرد 62 ساله و بیدار با مو های سفید است که در سوچی به عنوان سرکارگر یک گروه متشکل از 23 کارگر در ساختمان مسکن خوابگاه کار کرده است، قرار بوده است که او با همکارانش 455 هزار روبل معادل 10 هزار یورو به دست آورند. اما آنها این مبلغ را هرگز به چشم ندیده اند. او می گوید که آنها به عنوان "بردگان مدرن" کار کرده اند: « ماهیچ روزی را رخصت نبوده ایم، ما تا هشت نفر در اتاقی با با ساحه 18 متر مربع زندگی می کردیم، اگر مریض می شدیم، به ما رسیدگی نمی شد. این استثمار بود».

بسیاری از این کارگران که با آن ها در تاجیکستان صحبت می شود، می گویند که آنها اصلاً پولی دریافت نکرده اند و بعد از ماه ها کار در سوچی، از آنجا اخراج شده اند و آنها از شرکت ها سندی برای قرارداد کاری دریافت نکرده بودند.

صابر، یکی دیگر از این کارگران تاجیک است. او در اول نیز چیزی نمی گفت. او حالا با بعضی از آشنایان اش در حال ساختن خانه شخصی اش است که آنها نیز تقریباً همه در سوچی کار کرده بودند. بالاخره او قصه می کند: «آنها از ما مثل زندانیان جنایی بهره کشی کرده اند. آنها از ما 350 هزار روبل (بیش از 7000 یورو) قرضدار هستند».

یکی دیگر آنها می گوید: «برادرم و من برای پرواز به سوچی یک کریدت از بانک گرفتیم، اما برای هیچ. حالا ما به عوض دریافت دستمزد ما، قرضدار نیز شده ایم».

"مانند یک سیستم"

سِمیون سیمونوف از سازمان حقوق بشر "مموریال" تجارب اش در این زمینه را چنین جمع بندی می کند: «این مانند یک سیستم کارکرد دارد، اول به کارگران مزد پرداخت نمی شود و بعد آنها را به سادگی از آنجا اخراج می کنند».

حتی کارگران روسی نیز به همین سرنوشت دچار شده اند. بسیاری از آنها می گویند که آنها نیز تمام مزد شان را دریافت نکرده اند. کمیته سازمان بازی های المپیک در سوچی نخواست به خبرنگاران آلمانی از "ای آر دی" در این باره معلومات بدهد. فقط "کمیته سازمان بین المللی بازی های المپیک" کتباً نوشت: حدود شش میلیون یورو مزد های پرداخت ناشده حالا پرداخته شده اند.

اما چگونه می تواند این ممکن باشد که یک کارگر که توسط شرکت ها ثبت نام نشده است و از خود حساب بانکی ای ندارد، حالا در آسیای میانه منتظر دریافت پول اش باشد.