Όταν ο οίκος ανοχής είναι το σπίτι σου

Η δεκάχρονη Φαρζάνα ζωγραφίζει με πάθος βυθισμένη σε ένα κομμάτι χαρτί. Ζωγραφίζει ένα γιατρό που δουλεύει σε νοσοκομείο. Ο δεκατριάχρονος Χαϊντάρ γράφει για το μέλλον του ως μηχανικός. Ο Νίτα, 14 χρονών, γράφει ένα ποίημα για ένα πουλί που είναι φυλακισμένο σε ένα κλουβί και ονειρεύεται την ελευθερία του.

Η Φαρζάνα, ο Χαϊντάρ και ο Νίτα έχουν κάτι κοινό. Είναι παιδιά ιερόδουλων στο Μουτζαφαπούρ, στην ινδική επαρχία Μπιχάρ. Ζωγραφίζουν και γράφουν στα αυτοσχέδια δωμάτια της μη κυβερνητικής οργάνωσης Parcham.

Οι ζωγραφιές και τα κείμενά τους θα δημοσιευθούν στην επόμενη έκδοση της μηνιαίας εφημερίδας που εκδίδουν. Η εφημερίδα αποτελείται από 32 φωτοτυπίες των καλλιτεχνικών έργων παιδιών όπως της Φαρζάνα, του Χαϊντάρ και του Νίτα. Δεν είναι όμως οι μόνοι που γράφουν και ζωγραφίζουν. Η εφημερίδα έχει δημοσιεύσει μέχρι σήμερα, κείμενα και σχέδια ιερόδουλων και ακτιβιστών.

Μια άλλη προοπτική…

Η ΜΚΟ Parcham θέλει να δώσει μια άλλη επαγγελματική προοπτική στα παιδιά αυτά. Θέλει να τους δείξει πως υπάρχει και ένας άλλος δρόμος από αυτόν που ακολούθησαν οι μητέρες τους. «Πολλά από αυτά τα παιδιά έχουν σταματήσει το σχολείο. Τους ακολουθεί όμως πάντα το στίγμα της καταγωγής τους, του περιβάλλοντος που μεγάλωσαν. Η εφημερίδα τους δίνει τη δυνατότητα να δοκιμάσουν το ταλέντο τους και να ανακαλύψουν τα ενδιαφέροντά τους, τους επιτρέπει να ονειρεύονται και μια ζωή έξω από τους οίκους ανοχής» λέει η Νασίμα από την ΜΚΟ.

Η 19χρονη φοιτήτρια Νικάτ είναι και αυτή ένα από αυτά τα παιδιά. Ανήκει στην ιδρυτική ομάδα της εφημερίδας και δηλώνει πως «πολλά από αυτά τα παιδιά δεν βλέπουν άλλη διέξοδο από τον οίκο ανοχής. Είναι σαν μια μαύρη τρύπα για μας, για την εδώ κοινωνία».

Η ιδιωτική αυτή πρωτοβουλία βοηθάει όμως τα παιδιά. Τους δείχνει έναν άλλο δρόμο και τους δίνει κουράγιο. Η μικρή Φαρζάνα έχει ήδη σαφή αντίληψη του τι θέλει να κάνει στο μέλλον. «Δεν θέλω στο μέλλον να δουλέψω εδώ σε αυτή την περιοχή. Θέλω να σπουδάσω ιατρική και να γίνω γιατρός. Θέλω οι άνθρωποι να σέβονται εμένα και τη μητέρα μου».

Και δεν είναι μόνο η μικρή Φαρζάνα που ευγνωμονεί την εφημερίδα αλλά και η μητέρα της, επειδή δίνεται μια άλλη προοπτική στην κόρη της.

Shaikh Azizur Rahman / Μαρία Ρηγούτσου

Υπεύθ. σύνταξης: Δήμητρα Κυρανούδη