Τα βραβεία της φετινής Μπερλινάλε

Ο ισραηλινός σκηνοθέτης βραβεύθηκε για την ταινία του με τη Χρυσή Άρκτο. Πρόκειται για μία ταινία που προκαλεί, η οποία ευνοείται από την παρουσία του νεαρού ηθοποιού Τομ Μερσιέ. Η υπόθεση: ένας Ισραηλινός απόστρατος αποποιείται την παλιά του ταυτότητα και θέλει να γίνει... Γάλλος.

Ο Οζόν αφηγείται στη «Χάρη του Θεού» την ιστορία τριών ανδρών, θύματα σεξουαλικής κακοποίησης από έναν καθολικό ιερέα και τη μάχη τους ενάντια στη συγκάλυψη - ένα θέμα επίκαιρο. Παρά τις προσπάθειες της εκκλησίας να απαγορευτεί, η ταινία τιμήθηκε με την Αργυρή Άρκτο από την κριτική επιτροπή.

Η ταινία δίχασε το κοινό της Μπερλινάλε: τις αποδοκιμασίες διαδέχονταν χειροκροτήματα, ενώ τελικά βραβεύτηκε για τη σκηνοθεσία της. Το «Ήμουν σπίτι, αλλά...» διηγείται την ιστορία της Άστριντ, η οποία προσπαθεί να ξεπεράσει το θάνατο του άντρα της και να βρει τη θέση της στους καλλιτεχνικούς κύκλους της πόλης της.

Αν και φαβορί για τη Χρυσή Άρκτο, οι πρωταγωνιστές Γιόνγκ Μέι και Γουάν Τζινγκτσάν βραβεύτηκαν για τις υποκριτικές τους ικανότητες. Η ταινία παρουσιάζει τις πολιτικές εξελίξεις στην Κίνα μέσα από δυο οικογενειακές ιστορίες: από τη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση του 1966 στην πολιτική κατάσταση της χώρας σήμερα.

Το βραβείο Άλφρεντ-Μπάουερ, το οποίο οφείλει το όνομά του στον πρώτο διευθυντή του Φεστιβάλ, δίνεται σε πρωτοεμφανιζόμενους, προωθώντας νέα ταλέντα στον κινηματογράφο. Με το ντεμπούτο της η Γερμανίδα σκηνοθέτης Νόρα Φινγκσάιντ ρίχνει φως στις σκοτεινές πλευρές του εκπαιδευτικού συστήματος μέσα από τις εμπειρίες ενός εννιάχρονου.

Ο Ρομπέρτο Σαβιάνο, γνωστός παγκοσμίως από το βιβλίο του «Γόμορρα» (2016), βραβεύτηκε για το σενάριο της ταινίας «Πιράνχας». Η ταινία βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Σαβιάνο και, ξεδιπλώνοντας την ιστορία του 15χρονου Νικόλα, αποτυπώνει το «παιδομάζωμα» της μαφίας στη Νάπολη.

Με την άνοδο του Ομάρ Αλ Μπασίρ στην εξουσία το 1989 έκλεισαν σταδιακά όλοι οι κινηματογράφοι στο Σουδάν. Ο Σουχαΐμπ Γκασμελμπάρι περιγράφει την ιστορία τεσσάρων φίλων, οι οποίοι επιδιώκουν να επαναφέρουν σε λειτουργία έναν παλιό κινηματογράφο. Η ταινία πραγματεύεται τη ζωή στο Σουδάν, την αγάπη για τη σκοτεινή αίθουσα και την ελευθερία.

Ο σκηνοθέτης Μεχμέτ Ακίφ Μπουγιουκαταλάι αφηγείται στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο μία ιστορία για το Ισλάμ στη Γερμανία - δίχως αναφορές στην τρομοκρατία και τα στερεότυπα. Στο επίκεντρο βρίσκεται η ιστορία του Οράι, ενός πιστού μουσουλμάνου και τα προβλήματα της καθημερινότητάς του.