Ραπίσματα και κόλαφοι εξ Ευρώπης

«Ράπισμα για την Τουρκία» είναι ο τίτλος- ή μάλλον η ομοβροντία τίτλων- στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, όταν η Κομισιόν ή το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατακεραυνώνουν τα κακώς κείμενα στη γειτονική χώρα. Και δικαίως. Διότι η Τουρκία οφείλει να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις σχέσεις καλής γειτονίας.

«Χαστούκι στον Ερντογάν» είναι ο τίτλος- και εδώ μιλάμε πάλι για ομοβροντία τίτλων- όταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδικάζει τη γειτονική χώρα. Και πάλι δικαίως. Συντρέχει άλλωστε ένας λόγος παραπάνω, γιατί είναι δεσμευτικές οι αποφάσεις των δικαστών του Στρασβούργου όταν διακυβεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, κάτι που δεν ισχύει για τα ψηφίσματα των ευρωβουλευτών σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.  

Να όμως που πριν από λίγες μέρες το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα για την υπόθεση του πρώην διευθυντή της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου. Συμβαίνει και αυτό. Ακόμη και οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες, ακόμη και οι σύγχρονες κοιτίδες της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ελέγχονται από τους δικαστές του Στρασβούργου.

Εδώ κανείς δεν μίλησε για «ράπισμα», ούτε καν ο ίδιος ο Γεωργίου. Αλλά και σχεδόν κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά με την υπόθεση. Βέβαια τις ημέρες εκείνες απεργούσαν οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα, για λόγους που είναι καθ'όλα σεβαστοί. Μπορεί να είναι αυτός ο λόγος...

Κόλαφος για τους οπαδούς της συνωμοσιολογίας 

Από τους κορυφαίους πολιτικούς μας μόνον ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος αντέδρασε με αστραπιαία αντανακλαστικά και χειμαρρώδη λόγο, μιλώντας για «κόλαφο» απέναντι στους συνωμοσιολόγους.

Από μία πρώτη ανάγνωση του σκεπτικού της απόφασης, προκύπτει όμως ότι η ετυμηγορία του Στρασβούργου ήταν και κάτι άλλο: Ήταν ένα «καμπανάκι» για το κράτος δικαίου στη χώρα μας. 

Η Ελλάδα εγκαλείται για παραβίαση του δικαιώματος στη «δίκαιη δίκη» (άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου), ενός δικαίωματος που αποτελεί τον πυρήνα του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού και εγγυάται απόλυτη προστασία, χωρίς να σταθμίζεται. Χωρίς να αναιρείται από πλειοψηφίες, πόσο μάλλον από μειοψηφίες. Χωρίς να αναιρείται από υπέρτερα αγαθά.

Θεωρούν μάλιστα οι δικαστές του Στρασβούργου ότι αυτή η παραβίαση συντελείται με την παράκαμψη αιτήματος για προδικαστικό ερώτημα προς το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Και αυτό, όταν η προδικαστική παραπομπή αποτελεί κύριο πυλώνα του ευρωπαϊκού συστήματος απονομής δικαιοσύνης και προϋπόθεση για την αρμονική συνύπαρξη εθνικού και κοινοτικού δικαίου. Χωρίς προδικαστικά ερωτήματα δεν νοείται ομαλή λειτουργία της ΕΕ.

Γιάννης Παπαδημητρίου