Μπλόγκερ ετών 100 - ένας παππούς μιλά για τον πόλεμο

Πριν από πολλά χρόνια, ένας γείτονας χτύπησε την πόρτα του Πέτερ Μάιζεν και ζήτησε την υπογραφή του για να ζητήσουν ταχύτερο διαδίκτυο για την τοποθεσία Ροτ του Άιφελ. «Δεν ξέρω τίποτα για το διαδίκτυο κι ούτε θέλω να μάθω», απάντησε τότε. Ήταν πολύ μεγάλος για κάτι τέτοιο. Στο μεταξύ είναι 100 - και πιθανώς ο γηραιότερος μπλόγκερ της Γερμανίας. «Παππού Πέτερ, πες μου...» ονομάζεται το μπλογκ που διατηρεί εδώ και αρκετά χρόνια.

Όλα ξεκίνησαν όταν του χάρισαν ένα τάμπλετ. Αν και ήταν ήδη στα 90 του, έμαθε να το χρησιμοποιεί. Και μετά άρχισε να γράφει ιστορίες από τη ζωή του για τους δύο γιους του, τα τέσσερα εγγόνια και τις έξι δισέγγονές του. Αυτό προκάλεσε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον στην οικογένεια που προέκυψε η ιδέα να γίνει προσβάσιμο και σε άλλους ανθρώπους. Κάπως έτσι γεννήθηκε το μπλογκ, το οποίο έκτοτε έχει προβληθεί περίπου 75.000 φορές.

Ένα μαύρο μάτι

Ο Πέτερ Μάιζεν, ο οποίος ήταν ηλεκτρολόγος μηχανικός στο επάγγελμα, είναι καλός αφηγητής. Το παρατηρείς γρήγορα όταν κάθεσαι απέναντί ​​του στο Ροτ, μια συνοικία του Ρέτγκεν στα σύνορα με το Βέλγιο. «Διανοητικά είμαι ακόμα σε φόρμα, αλλά το σώμα δεν είναι φτιαγμένο για να γερνάει τόσο», παραπονιέται. «Δεν υπάρχουν ανταλλακτικά».

Μπορεί ακόμα να περπατάει, αλλά μόνο με περιπατητή. Πρόσφατα έπεσε και χτύπησε το κεφάλι του στο κομοδίνο -γι' αυτό έχει μαυρίσει το μάτι του. Έγραψε και για αυτό. Εξάλλου, εξακολουθεί να ζει σε ένα ξύλινο σπίτι που έχτισε ο ίδιος και μοιάζει με την καλύβα του παππού της Χάιντι στα ελβετικά βουνά, κατά το κλασσικό παιδικό βιβλίο. Πριν από τέσσερα χρόνια επανέλαβε το τεστ για την άδεια οδήγησης - και το πέρασε. Η οικογένεια δεν μπορούσε να το πιστέψει, αλλά έχει το χαρτί για να το αποδείξει.

Ο Μάιζεν γεννήθηκε το 1922. Κατάγεται από τη μικροσκοπική πόλη Τιτς στην περιοχή Ντύρεν στη Ρηνανία. Εκεί μεγάλωσε σε μια αυστηρή καθολική οικογένεια κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Δεν είχαν πολλά λεφτά τότε και απέκτησε τα πρώτα του πραγματικά παπούτσια στα δέκα του, όταν πήγε στην εκκλησία για την πρώτη θεία κοινωνία. Προηγουμένως φορούσε τσόκαρα.

Από οικογένεια αντιστασιακών

Μια από τις πρώτες του αναμνήσεις είναι όταν είδε τη μητέρα του να κλαίει. «Δεν ήξερα γιατί εκείνη τη στιγμή. Σήμερα ξέρω τι πέρασε η μητέρα μου». Η οικογένεια ήταν αντίθετη με τους Ναζί, κάτι που οδήγησε τους Αμερικανούς να διορίσουν τον πατέρα του Μάιζεν δήμαρχο του Τιτς αμέσως μετά τον πόλεμο.

Στο ιστολόγιό του, ο Πέτερ Μάιζεν αναφέρει συχνά τις εμπειρίες του κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εποχής και στον πόλεμο, τον οποίον έζησε ως στρατιώτης της Βέρμαχτ. Είναι εμφανώς σοκαρισμένος που γίνεται ξανά πόλεμος στην Ευρώπη. «Δεν μπορείς καν να περιγράψεις τον φόβο, με τον οποίο στέκονται οι στρατιώτες στο μέτωπο και τρέμουν για τη ζωή τους», λέει. «Στην πραγματικότητα, όλοι πρέπει να συμμετέχουν στον πόλεμο για να ξέρουν τι σημαίνει πόλεμος. Ποιος μπορεί να μιλήσει για πόλεμο αν δεν έχει πάει;».

Ψάχνει σε μια τσέπη και βγάζει ένα μικρό κομποσκοίνι από αυτό που χρησιμοποιούν οι Καθολικοί στην προσευχή. Του το έδωσαν το 1932 και το κουβαλούσε μαζί του σε όλη του τη ζωή, ακόμα και στον πόλεμο. Τώρα, όταν βλέπει τις φωτογραφίες από την Ουκρανία, σκέφτεται: «Ξέρω τι περνάνε οι άνθρωποι, και οι στρατιώτες και ο πληθυσμός». Εύχεται να βρεθεί κάποιος και να βγάλει από τη μέση τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Υπέρ της κατάργησης της αγαμίας των ιερέων 

Ο Μάιζεν εξακολουθεί να είναι πιστός μέχρι σήμερα και ως εκ τούτου γράφει συχνά για χριστιανικές γιορτές όπως τα Χριστούγεννα ή τα Θεοφάνεια. Ταυτόχρονα ζητά μεταρρυθμίσεις από την Καθολική Εκκλησία. Για παράδειγμα, είναι υπέρ της κατάργησης της αγαμίας των ιερέων. «Ο Πέτρος ήταν επίσης παντρεμένος και αυτό δεν ενόχλησε καθόλου τον Ιησού. Δεν τον ένοιαζε».

Κατηγορεί τον αείμνηστο Πάπα Βενέδικτο ότι δεν έλαβε αποφασιστικά μέτρα κατά της σεξουαλικής κακοποίησης. «Σε αυτή την υπεύθυνη θέση πρέπει να έχεις το θάρρος να επέμβεις», λέει. Το μπλογκ βοηθά τον Πέτερ Μάιζεν να γεμίσει τη μέρα του. «Μου έδωσε ώθηση. Όλα βγαίνουν από το κεφάλι μου, ούτε ημερολόγιο έχω ούτε τίποτα».

Το γεγονός ότι ο κόσμος εξακολουθεί να το διαβάζει τον κάνει ευγνώμονα και περήφανο. «Είμαι χαρούμενος που μπορώ να κάνω κάτι που απολαμβάνει ο κόσμος. Αυτός είναι ο σκοπός μου στη ζωή». Στο μεταξύ, συμβαίνει μάλιστα να τον ρωτούν οι συνδρομητές του πότε θα έρθει επιτέλους η επόμενη ανάρτηση. Είναι κρίμα που η γυναίκα του δεν τα ζει πια όλα αυτά. Πέθανε πριν από 28 χρόνια. Από τότε, η ζωή του δεν ήταν τόσο καλή όσο πριν, λέει. «Μου λείπει πολύ. Κάθε μέρα.»

Κρίστοφ Ντρίσεν, dpa

Επιμέλεια: Ευθύμης Αγγελούδης