Η ένδοξη και τραγική Δημοκρατία της Βαϊμάρης

Η εικαστική παραγωγή στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1918-1933) ήταν πλούσια και πρωτοπόρα. Σε αυτή την περίοδο εστιάζει η νέα έκθεση της σημαντικής Αίθουσας Τέχνης Σιρν της Φρανκφούρτης. Ένας από τους πιο διάσημους ζωγράφους της περίοδου ήταν ο Καρλ Χόφερ, που έζησε στο Βερολίνο. Ο πίνακας με τις δυο νεαρές Αγγλίδες χορεύτριες είναι από τους πιο χαρακτηριστικούς του.

Μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου το Βερολίνο αναδείχθηκε σε μια από τις πιο ζωντανές αλλά και anant-garde μετροπόλεις του κόσμου. Αποτελούσε πόλο έλξης για πολλούς καλλιτέχνες. Από τους πιο ανατρεπτικούς εικαστικούς της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήταν ο Ότο Ντιξ. Ζωγράφιζε με τον δικό του τρόπο ανθρώπους της νύχτας και του περιθωρίου, γερασμένες πόρνες, βετεράνους του πολέμου.

Τα θέματα και τα μοτίβα που χρησιμοποιούσε ο Ότο Ντιξ στη ζωγραφική του δεν ήταν απλά, ούτε εύκολα. Προσπαθούσε να αποδώσει το πνεύμα μιας ολόκληρης εποχής. Στο συγκεκριμένο πίνακα βλέπουμε έναν άνδρα της νύχτας, με το χαρακτηριστικό χιτλερικού τύπου μουστάκι, που τοτε ήταν της μόδας και πίσω του μια πόρνη.

Στην ιστορική νουβέλα «Αλεξάντερπλατς» ο Άλφρεντ Ντέμπλιν προσπάθησε με λογοτεχνικά μέσα να αποτυπώσει την ατμόσφαιρα στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Το ίδιο και ο ζωγράφος Χορστ Νάουμαν. Ο ίδιος εμπνεόταν από ιστορικά και πολιτικά θέματα, τον πόλεμο που είχε τελειώσει αλλά και τη σταδιακή άνοδο των ναζί. Είχε προβλέψει από νωρίς την παρακμή της Βαϊμάρης.

Στις αρχές της δεκαετίας του 20 η νεαρή τότε συγγραφέας Ίρμγκαρντ Κόιν δημοσίευσε το μυθιστόρημά της «Το μεταξωτό κορίτσι». Μια ματιά στην αστική τάξη της εποχής και τις εκλεπτυσμένες κοπέλες της εποχής. Αλλά ακόμη κι αυτές σύχναζαν στα κακόφημα νυχτερινά στέκια του Βερολίνου, στα μπαρ και τα καμπαρέ. Η «Μαργκώ» στον πίνακα του Ρ. Σλίχτερ ήταν μία εξ αυτών.

Συνολικά 190 έργα 62 καλλιτεχνών παρουσιάζονται στη μεγάλη έκθεση της Φρανκφούρτης. Ιδιαίτερο βάρος πέφτει στους εκπροσώπους της σχολής της λεγόμενης «νέας αντικειμενικότητας», όπου συναντάμε πολλές γυναίκες. Το σκίτσο αυτό της διάσημης Ντόντο δημοσιεύτηκε το 1929 στο σατιρικό περιοδικό Ulk. Mια κριτική στον υπερβολικό τρόπο ζωής εν καιρώ ύφεσης.

Πολλοί από τους καλλιτέχνες της εποχής αυτής διείδαν από νωρίς την πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και την άνοδο του εθνολαϊκισμού. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, η φτώχεια, η πολιτική αστάθεια που με τα χρόνια επιδεινώνονταν καταγράφονται μέσα από την ματιά των καλλιτεχνών. Τα έργα της περιόδου αυτής είναι ένας πραγματικός καθρέφτης της εποχής τους κι ως εκ τούτου πολύτιμης ιστορικής αξίας.