Εξελέγη βουλευτής ο Έλληνας υποψήφιος του Κόμματος της Αριστεράς

Στο ψηφοδέλτιο του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος του μέχρι χθες πρωθυπουργού του κρατιδίου Γιούργκεν Ρίτγκερς φιγουράρει σε μη εκλόγιμη θέση ένα τουρκικό όνομα, στο δε ψηφοδέλτιο του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος πέντε ξένα ονόματα, τουρκικής και κροατικής προέλευσης.

Οι Πράσινοι και το Kόμμα της Αριστεράς έχουν περισσότερους υποψήφιους με μεταναστευτική προέλευση, αλλά και πάλι πρόκειται για σταγόνες στον ωκεανό.

Μίχαελ Αγγελίδης: βουλευτής ελληνικής καταγωγής στο κοινοβούλιο

Στο κοινοβούλιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας είναι από σήμερα βουλευτής και ο Μίχαελ Αγγελίδης, γιος Έλληνα μετανάστη και Γερμανίδας, δικηγόρος από τη Βόννη και στέλεχος του Κόμματος της Αριστεράς σε ζητήματα ενεργειακής πολιτικής, περιβάλλοντος και κλιματικής αλλαγής.

Στο ερώτημά μας γιατί δεν υπήρχαν αρκετοί ξένοι υποψήφιοι με γερμανική υπηκοότητα στα ψηφοδέλτια των γερμανικών κομμάτων δήλωσε ότι: «Πρόκειται για φαύλο κύκλο. Τα γερμανικά κόμματα δεν ανοίγουν πραγματικά τις πόρτες τους στους ξένους με γερμανική υπηκοότητα και επομένως δεν μπορούν κατόπιν να αναπτύξουν ούτε μια πολιτική που να τους αφορά.»

Αυτή η διαπίστωση του βουλευτή της Αριστεράς Αγγελίδη ερμηνεύει και το γεγονός ότι στα προεκλογικά προγράμματα όλων των κομμάτων υπήρχαν ελάχιστες θεματικές ενότητες ή προτάσεις που αφορούν τους ξένους ή έστω μόνον τους Γερμανούς υπηκόους με μεταναστευτική καταγωγή.

Στο ερώτημα πόσο δύσκολη είναι η κομματική καριέρα ενός Γερμανού υπηκόου π.χ. με ελληνική καταγωγή, ο κ. Αγγελίδης απάντησε ότι ο ίδιος δεν είχε ποτέ κανένα πρόβλημα για τη συμμετοχή του στα κοινά ή στα κόμματα επισημαίνοντας όμως ότι ασφαλώς δεν πιστεύει πως αυτός «είναι ο κανόνας». Επίσης επανέλαβε τις ευθύνες του πολιτικού και του κομματικού κατεστημένου για την αδιαφορία των πολιτών και ειδικά των νέων για τα κοινά, επειδή «τα περισσότερα κόμματα λίγο ή πολύ συμμετείχαν στην κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους».

Όσον αφορά το ότι ήταν ο μοναδικός υποψήφιος ελληνικής καταγωγής, ο κ. Αγγελίδης εκτιμά πως αυτό έγκειται «πρώτον στην συρρίκνωση του ελληνικού στοιχείου με την επιστροφή του στην Ελλάδα, δεύτερον στο προνόμιο της κινητικότητας μεταξύ Ελλάδας – Γερμανίας, που δεν καλλιεργεί καθόλου τη στενή σύνδεση με τη Γερμανία, και τρίτον στην απογοήτευση που προκάλεσαν τα τελευταία δέκα χρόνια τα μεγάλα κόμματα γενικά στους πολίτες.»

Είναι αλήθεια ότι οι Γερμανοί υπήκοοι με ελληνική καταγωγή δεν ξεπερνούν στο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας -Βεστφαλίας τις 20.000 ψηφοφόρους. Αλλά οι Έλληνες, οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, δηλαδή οι Ευρωπαίοι πολίτες με γερμανική υπηκοότητα (εκτός των Πολωνών) συνιστούν μια μικρή ομάδα ψηφοφόρων.

Γιατί δεν εκφράζεται π.χ. το ένα εκατομμύριο μουσουλμάνων ψηφοφόρων, δηλαδή Τούρκων, Αράβων, Ινδονησίων και Ιρανών, που ζει στο κρατίδιο αυτό; Όχι, ασφαλώς αναλογικά, αυτό προϋποθέτει ισχυρό λόμπι και πολιτική ωρίμανση των ξένων πολιτών, αλλά τουλάχιστον πιο ενισχυμένα; Τί γίνεται με τους Τούρκους που είναι γύρω στις 500.000; Είναι δυνατόν οι χριστιανοδημοκράτες να έχουν μόνον έναν υποψήφιο τουρκικής και όχι τουλάχιστον 15;

Γιατί ξαφνικά μέσα σε μια δεκαετία είναι «πολιτικά ορθό» να συζητούμε για την κοινωνική ένταξη των μεταναστών και των ξένων στη γερμανική κοινωνία, αλλά δεν είναι πια «μοντέρνο» να συσπειρώνουν τα γερμανικά κόμματα πολίτες με μεταναστευτική καταγωγή;

Βιβή Παπαναγιώτου

Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου