Δυο χρόνια από τον τρόμο των Βρυξελλών

«Αποφάσισα ότι θέλω να ζήσω επειδή αγαπώ την κόρη μου», λέει ο Γουόλτερ Μπέντζαμιν ο οποίος έχασε πριν από δυο χρόνια το δεξί του πόδι. Μαζί με αυτό όμως έχασε και τη ζωή που είχε μέχρι τότε. Δυο χρόνια μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις των Βρυξελλών συνεχίζει να δίνει τη δική του μάχη.

Στις 22 Μαρτίου του 2016 ο Μπέντζαμιν βρισκόταν στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών, καθ΄ οδόν για το Ισραήλ όπου επρόκειτο να επισκεφτεί την κόρη του. Ξαφνικά άκουσε έναν δυνατό κρότο, νομίζοντας καταρχάς ότι πρόκειται για πυροτεχνήματα. Τότε είδε καπνό και τον κόσμο να τρέχει προς την κατεύθυνσή του. «Για να καταλάβω ότι ήταν βόμβα είχα μόλις εννέα δευτερόλεπτα». Αμέσως μετά εξερράγη ο δεύτερος μηχανισμός ενώ μια ώρα αργότερα έσκασε η βόμβα στη στάση του μετρό Μάλμπεκ. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις προκάλεσαν το θάνατο 35 συνολικά ανθρώπων, ανάμεσά τους και οι τρεις ισλαμιστές δράστες καθώς και τον τραυματισμό πάνω από 300 ανθρώπων.

Μια ανθρώπινη ιστορία

Ο εβραϊκής καταγωγής Βέλγος Μπέντζαμιν δεν κυριεύτηκε από μίσος όπως ίσως θα περίμεναν πολλοί. Αντιθέτως συνέχισε να διατηρεί επαφές με μουσουλμάνους. Ο Χασάν Ελουάφι, τεχνικός υπάλληλος στο αεροδρόμιο και μουσουλμανικού θρησκεύματος ήταν αυτός που του έσωσε τη ζωή. «Ήταν ο πρώτος που έτρεξε πάνω μου και με ρώτησε εάν θέλω να τηλεφωνήσω σε κάποιον». Ο Μπέντζαμιν επικοινώνησε με τα μητέρα του και την παρακάλεσε να ενημερώσει την πρώην γυναίκα και την κόρη του. Ο Ελουάφι τον επισκεπτόταν σχεδόν καθημερινά στο νοσοκομείο.

Ο Μπέντζαμιν επισκέπτεται σήμερα συχνά τη συνοικία Μόλενμπεκ που θεωρείται προπύργιο των ισλαμιστών στο Βέλγιο. Εκεί οδηγούσαν και τα ίχνη του τρομοκράτη Αμπντεσλάμ. «Ήθελα να μιλήσω με τους νέους εκεί και να καταλάβω πώς σκέφτονται», λέει ο Μπέντζαμιν ο οποίος κατέγραψε όλες τις εμπειρίες του σε βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

Ένα βιβλίο υπέρ της ζωής

Από τις αναμνήσεις του όμως δεν προέκυψε ένα βιβλίο γύρω από την τρομοκρατία. Πρόκειται περισσότερο για μια παρότρυνση των αναγνωστών να αφυπνιστούν και να αγωνιστούν. Το ίδιο ισχύει και για την επομένη ενός αυτοκινητιστικού, όπως λέει. «Όταν αγωνίζεσαι, υπάρχει ζωή και αύριο μετά το ατύχημα».

Ακόμη και δυο χρόνια μετά όμως η ζωή αυτή δεν είναι πλέον τόσο εύκολη. Ο Μπέντζαμιν μπορεί και περπατάει μεν με το τεχνητό του πόδι, ωστόσο παραμένει φυσικά αρκετά ανασφαλής. Τα 26 σκαλοπάτια που οδηγούν στο διαμέρισμά του στον πρώτο όροφο της πολυκατοικίας όπου μένει απαιτούν τεράστια προσπάθεια. Οι γιατροί του εκτιμούν ότι σε ένα-δυο χρόνια θα μπορεί να περπατάει και πάλι κανονικά. Ο ίδιος δεν χρησιμοποιεί όμως πλέον τα δημόσια μέσα μαζικής μεταφοράς, φυσικά από φόβο. Ο Μπέντζαμιν είναι βέβαιος ότι «θα ξαναγίνει» τρομοκρατικό χτύπημα, το ερώτημα είναι απλού πότε και πού.

Υπάρχει όμως κάτι που τον εξοργίζει: όπως και πολλά άλλα θύματα αισθάνεται παραμελημένος από το κράτος. «Λες και δεν υπάρχουμε», όπως λέει. Εν τω μεταξύ έχει λάβει μικρή αποζημίωση από το αεροδρόμιο, όχι όμως και από το κράτος. Η κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει σχέδιο για την επανένταξη των ανθρώπων αυτών στην κοινωνία. «Δεν υπάρχει καμία οργάνωση στο Βέλγιο», λέει ο 49χρονος.

Εκπρόσωπος του υπουργείου Δικαιοσύνης παραπέμπει στο γεγονός ότι τα τελευταία δυο χρόνια υπήρξαν ανακατατάξεις στην επιτροπή που έχει επιφορτιστεί με το έργο της παροχής οικονομικής βοήθειας στα θύματα. Στο μεταξύ όμως, όπως λέει, η παροχή βοήθειας είναι καλύτερη και πιο άμεση.

Μισέλ Βίντε (dpa) / Κώστας Συμεωνίδης