Γυναίκες πολιτικοί και γυναικοκτονίες στην Ιταλία

«Θέλω να ευχαριστήσω όλες τις γυναίκες, οι οποίες με επιμονή και θάρρος έδωσαν αγώνα και πέτυχαν σημαντικά αποτελέσματα. Οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν μια ανεξάντλητη πηγή δύναμης, συνοχής και αντίστασης», δήλωσε η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι. Παράλληλα για πρώτη φορά επικεφαλής και της ιταλικής αντιπολίτευσης είναι επίσης μια γυναίκα. Πρόκειται για  την τριανταεπτάχρονη Έλι Σλάιν, η οποία μόλις εξελέγη γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος.

Δυο πρωταγωνίστριες της πολιτικής ζωής της χώρας με εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Η Μελόνι – η οποία τονίζει συχνά ότι είναι μητέρα - θεωρεί ότι δεν πρέπει να υπάρχουν ποσοστώσεις υπέρ των γυναικών, ούτε στα ψηφοδέλτια των κομμάτων, ούτε στη δημόσια διοίκηση και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ζήτησε μάλιστα στα επίσημα έγγραφα να την αποκαλούν «ο πρωθυπουργός», θεωρώντας προφανώς ότι είναι πιο επίσημος τίτλος. Όταν μεγάλο μέρος του Τύπου εξέφρασε επιφυλάξεις και κριτικές, πρόσθεσε ότι ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιεί το άρθρο που προτιμά.

«Δεν είμαι μητέρα, είμαι ομοφυλόφιλη και συζώ με γυναίκα, αλλά αυτό δεν σημαίνει, ασφαλώς ότι είμαι λιγότερο γυναίκα» δηλώνει από τη μεριά της η αριστερή Σλάιν. Θεωρεί ότι κανείς στο εξής δεν πρέπει να ρωτά τις γυναίκες πολιτικούς, «ποιος άνδρας είναι το  σημείο αναφοράς τους». Κάτι που στο παρελθόν συνέβη αρκετά συχνά και στην ίδια. «Το μόνο θετικό σε αυτό το πλαίσιο για εμάς της γυναίκες είναι ότι πολλές φορές οι άνδρες δεν αντιλαμβάνονται καν ότι θέτουμε ένα στόχο και ετοιμαζόμαστε να τον πετύχουμε», δήλωσε η νέα γραμματέας των «Δημοκρατικών».

Το ευγενικό μοιραίο τηλεφώνημα

Σήμερα όμως τα  μέσα ενημέρωσης υπογραμμίζουν ότι η Ιταλία συνεχίζει να βρίσκεται αντιμέτωπη με το τραγικό φαινόμενο των γυναικοκτονιών. Από την αρχή του έτους δολοφονήθηκαν από νυν και πρώην συντρόφους είκοσι γυναίκες. Συχνά συνέβη μετά από ένα ευγενικό φαινομενικά τηλεφώνημα, με το οποίο οι δράστες ζητούσαν μια τελευταία ευκαιρία, ένα τελευταίο ραντεβού, το οποίο μετατράπηκε σε παγίδα θανάτου. Και εκτός από  τις δολοφονίες, υπάρχει η συνεχής άσκηση ψυχολογικής βίας, οι συνέπειες της οποίας είναι σχεδόν αδύνατον να υπολογιστούν, διότι πρόκειται για  φαινόμενο που είναι πολύ δύσκολο να καταγραφεί, ιδίως μέσα στην κάθε οικογένεια.

Θεόδωρος Ανδρεάδης-Συγγελλάκης, Ρώμη