Γκούσταβ Κλιμτ: Ο μετρ της Αρ Νουβό

Ο πιο αναγνωρίσιμος πίνακας του ζωγράφου χρονολογείται στο 1908 και συγκαταλέγεται στη «χρυσή περίοδο» του Κλιμτ. Ο καλλιτέχνης εμπνεύστηκε από ένα ταξίδι στη Ραβέννα όπου εντυπωσιάστηκε από τα χρυσά μωσαϊκά των βυζαντινών εκκλησιών.

Από την ίδια περίοδο είναι και το διάσημο πορτραίτο της Αντέλ Μπλοχ-Μπάουερ, το οποίο αγόρασε ο αμερικανός επιχειρηματίας Ρόναλντ Λάουντερ έναντι 135 εκ. δολαρίων.

Ο πατέρας του Γκούσταβ Κλιμτ, χαράκτης χρυσού στο επάγγελμα, ήθελε ο γιός του να ακολουθήσει τα επαγγελματικά του βήματα. Ωστόσο ο ίδιος επέλεξε την ζωγραφική και άρχισε να βγάζει τα πρώτα του χρήματα με ζωγραφιές οροφών και κουρτινών.

Μαζί με τον αδελφό του Ερνστ και τον συνάδελφό του Φραντς Ματς δημιούργησαν την «Κομπανία Καλλιτεχνών». Ζωγράφισαν πολλές οροφές στην βίλα Ερμές της πριγκίπισσας Σίσι της Αυστρίας.

Το 1894 ο Κλιμτ ζωγράφισε τρεις οροφές του Πανεπιστήμιου της Βιέννης. Ωστόσο οι καθηγητές σοκαρίστηκαν από τον τρόπο ερμηνείας του Κλιμτ για τη νομική, τη φιλοσοφία και την ιατρική. Τα βρήκαν πολύ «ερωτικά» και «γυμνά». Τελικά ο Κλιμτ τα αγόρασε πάλι από το Πανεπιστήμιο. Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όμως κάηκαν και το μόνο που απέμεινε είναι αυτές οι φωτογραφίες.

Λιγότερο γνωστά είναι τα τοπία του Κλιμτ που δημιούργησε κοντά στην λίμνη Άτερζε. Για τα 150α γενέθλια του ζωγράφου το 2012, ιδρύθηκε στο Άτερζε το κέντρο Γκούσταβ Κλιμτ.

Αρκετά χρήματα απέφεραν στο ζωγράφο και τα πορτραίτα, τα οποία δημιουργούσε κατά παραγγελία. 20.000 κορώνες κόστιζε στον πελάτη το πορτραίτο της συζύγου. Για τα διπλάσια χρήματα μπορούσε κανείς να αποκτήσει τότε μια επιπλωμένη βίλα.

Γύρω στο 1900 η «Δανάη» ήταν μια ιδιαίτερα δημοφιλής φιγούρα εμπνευσμένη από την ελληνική μυθολογία. Ούτε ο Κλιμτ μπόρεσε να αντισταθεί στη γοητεία της όπως φαίνεται στον πίνακα. Άγνωστο παραμένει εάν ο ζωγράφος διατηρούσε σχέση με το μοντέλο αυτού του έργου. Με τουλάχιστον τρεις γυναίκες απέκτησε παιδιά, ενώ είχε σχέσεις και με πελάτισσες, αλλά δεν υπήρξε ποτέ παντρεμένος.

Μπορεί τα έργα του Κλιμτ να ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή, ωστόσο το Πανεπιστήμιο της Βιέννης αρνούνταν μέχρι και την τελευταία ώρα να τον ανακηρύξει καθηγητή στη σχολή Καλών Τεχνών. Μόνο το 1917 και τέσσερις μήνες πριν τον θάνατό του ανακηρύχθηκε επίτιμο μέλος. Στις 6 Φεβρουαρίου 1918 πέθανε από εγκεφαλικό σε ηλικία μόλις 55 ετών.