Γερμανία, μία χώρα με ...τρεις υπουργούς Οικονομικών

Με αφορμή την πρόσφατη απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου για τον προϋπολογισμό, η Süddeutsche Zeitung σχολιάζει: «Κατά βάση ο κυβερνητικός συνασπισμός δεν έχει έναν υπουργό Οικονομικών, αλλά τρεις. Ο πρώτος, ο Όλαφ Σολτς, κατείχε παλαιότερα το αξίωμα, ο δεύτερος, ο Κρίστιαν Λίντνερ, το ασκεί σήμερα και ο τρίτος, ο Ρόμπερτ Χάμπεκ θα ήθελε να το έχει αναλάβει ο ίδιος (…) Το μόνο πρόβλημα είναι ότι οι τρεις άνδρες δεν θέλουν τα ίδια. Πολύ διαφορετικές είναι οι δημοσιονομικές αρχές τους, οι αντιλήψεις για το ποια είναι η ενδεδειγμένη δημοσιονομική γραμμή με οικονομικά και πολιτικά κριτήρια. Ως τώρα γεφύρωναν τις διαφορές τους με σκιώδεις προϋπολογισμούς, κάτι που είναι πλέον αδύνατο μετά την εξοντωτική απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου. Για τον κυβερνητικό συνασπισμό αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει αιτία διάλυσης, ακόμη και πριν από τις επόμενες εκλογές».

Γερμανία, όπως …Ελλάδα;

Μάλλον υπερβολικό θα ήταν να συγκριθεί το δημοσιονομικό αδιέξοδο στη Γερμανία με την Ελλάδα του 2010, ωστόσο δεν λείπουν οι σχετικές αναφορές, ιδιαίτερα μετά τη συνέντευξη του πρώην υπουργού Παναγιώτη Λαφαζάνη στην Bild και την παρότρυνσή του να …πουλήσουν οι Γερμανοί τα νησιά τους για να αυξήσουν τα κρατικά έσοδα.

Η Tageszeitung (taz) δημοσιεύει μία φωτογραφία-παρωδία με δήθεν αγγελίες για την πώληση έξι νησιών στη Βόρεια και τη Βαλτική Θάλασσα και σημειώνει: «Απευθυνθείτε στο μεσιτικό γραφείο Κρίστιαν Λίντνερ». Το σκωπτικό σχόλιο της εφημερίδας: «Το 2010 η Bild είχε κυκλοφορήσει με τίτλο 'Πουλήστε τα νησιά σας, χρεοκοπημένοι Έλληνες'. Τώρα η ίδια η Γερμανία έχει μία τεράστια 'μαύρη τρύπα' στον προϋπολογισμό της και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, υπουργός στην Ελλάδα την εποχή εκείνη, μας συμβουλεύει να ξεφορτωθούμε μερικά νησιά. Να μια καλή ιδέα!»

«Χαιρεκακία για τη γερμανική κρίση χρέους» διαπιστώνει η οικονομική επιθεώρηση Handelsblatt στη νότια Ευρώπη. «Να πουλήσουμε τη νήσο Ζυλτ η την Χέλγκολαντ;» διερωτάται ο αρθρογράφος. «Οι συμβουλές αυτές διατυπώνονται μάλλον μεταξύ σοβαρού και αστείου, αλλά δείχνουν πόσο συνεχίζουν να επιδρούν οι νουθεσίες του Βερολίνου την περίοδο της κρίσης. Αξέχαστη είχε μείνει η- δημοφιλής στη Γερμανία- σύσταση να πουληθούν τα ελληνικά νησιά, για να εξυγιανθεί ο εκτροχιασμένος προϋπολογισμός της Αθήνας. Αλλά και η μισητή τρόικα των διεθνών επιθεωρητών, που ήλεγχαν τις χώρες της κρίσης, έχει εμπεδωθεί βαθιά στη συλλογική μνήμη των Νοτιοευρωπαίων».

Μία «νέα πραγματικότητα» στην Ουκρανία

Το περιοδικό DER SPIEGEL φιλοξενεί εκτενές ρεπορτάζ για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Όπως υποστηρίζει «μετά από μία ανεπιτυχή αντεπίθεση, η Ουκρανία θα πρέπει να συμφιλιωθεί με μία νέα πραγματικότητα: ότι αυτός ο πόλεμος θα διαρκέσει πολύ ακόμη και θα είναι διαφορετικός από τις αρχικές εκτιμήσεις».

Ο αρθρογράφος εξηγεί: «Η κοινωνία αρχίζει να συνειδητοποιεί αυτό που ήδη γνωρίζουν οι στρατιωτικοί αναλυτές: Δεν υπάρχει μία γρήγορη στρατιωτική λύση σε αυτόν τον πόλεμο. Μπορεί να κρατήσει χρόνια. Η μεταπολεμική εποχή μετατίθεται στο μέλλον, φαντάζει ως μακρινή αχτίδα ελπίδας στον ορίζοντα. Τώρα προκύπτουν νέα ερωτήματα: Πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία αυτή την απογοήτευση; Από που αντλεί δύναμη και θέληση για να αντέξει έναν μακροχρόνιο πόλεμο; Επιδεικνύει πολιτική σύμπνοια; Την έχει ενισχύσει ή την έχει εξασθενήσει ο πόλεμος;»

Να επιστραφούν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα;

«Πρέπει το Βρετανικό Μουσείο να επιστρέψει τα Μάρμαρα του Παρθενώνα;» Tο ερώτημα θέτει η Süddeutsche Zeitung και δίνει δύο διαφορετικές απαντήσεις. Ένας από τους συντάκτες, ο Ραφαέλ Γκαίγκερ, απαντά καταφατικά, ενώ θυμίζει τις τελευταίες ελληνο-βρετανικές τριβές: «Ο συντηρητικός (πρωθυπουργός Κυριάκος) Μητσοτάκης δεν έχει και  τίποτα να χάσει, τα μάρμαρα έχουν αφαιρεθεί εδώ και πολύ καιρό και στην Αθήνα κανείς δεν περιμένει ότι ξαφνικά θα επιστραφούν. Αν όμως τα καταφέρει ο Μητσοτάκης, θα γίνει ένας νέος Έλληνας ήρωας. Σε κάθε περίπτωση κάτι θα κερδίσει, ας είναι και το χειροκρότημα μόνο, γιατί δεν αφήνει το θέμα στην τύχη του. Και έχει δίκιο. Το ότι οι Βρετανοί δεν έχουν καταφέρει ακόμη να αποχωριστούν τον κλεμμένο θησαυρό, είναι ντροπιαστικό».

Διαφορετική γνώμη έχει ένας άλλος συντάκτης της εφημερίδας, ο Γκούσταβ Ζελμπτ. Μεταξύ άλλων, γράφει: «Στο Μουσείο, σε αυτή τη σύγχρονη ευρωπαϊκή επινόηση, είναι αναπόφευκτο να βρίσκονται έργα τέχνης που έχουν αποσπαστεί από τα αρχικά τους συμφραζόμενα. Φτάνοντας στο Μουσείο αναδεικνύονται σε έργα τέχνης υπό τη σύγχρονη έννοια, ως αντικείμενα αισθητικής αποτίμησης». Και όσον αφορά ειδικότερα τα Μάρμαρα του Παρθενώνα: «Όποιος διασχίζει τον μακρύ διάδρομο με αυτά τα γλυπτά στο Βρετανικό Μουσείο, αναζητεί και εκεί τη χώρα των Ελλήνων με τα μάτια της ψυχής του. Ταυτόχρονα όμως βλέπει τους Έλληνες στη γειτνίασή τους με πολλούς άλλους πολιτισμούς και συνειδητοποιεί τη μοναδικότητά τους, με πολύ πιο ριζοσπαστικό τρόπο».