Ένας αιώνας γέλιου στο σινεμά
Το γέλιο βοηθάει – ακόμη και στην καραντίνα. Γι’ αυτό ας κάνουμε αναδρομή σε κινηματογραφικές κωμωδίες του περασμένου αιώνα που έγραψαν ιστορία. Μια καλή ιδέα για τα βράδια στο σπίτι.
«Τόνι Έρντμαν» (Γερμανία, 2016)
Ποιος είπε ότι οι Γερμανοί δεν έχουν χιούμορ; Όταν η σκηνοθέτης Μάρεν Άντε παρουσίασε την ταινία της στο Φεστιβάλ Καννών το 2016 εντυπωσίασε το κοινό με το σουρεαλιστικό χιούμορ του Τόνι Έρντμαν: Ο Γιούνφερ Κονράντι και η κόρη του Ίνες είναι ίσως το πιο παράξενο ντουέτο του γερμανικού κινηματογράφου.
«Μπόρατ» (ΗΠΑ, 2006)
Ο χαρακτήρας του διάσημου βρετανού κωμικού Σάσα Μπαρόν Κοέν δεν ήταν λιγότερο παράξενος.Τι φέρνει έναν τηλεοπτικό σταρ από το Καζακστάν στις ΗΠΑ; Με ένα κράμα κινηματογραφικών και αφηγηματικών μεθόδων, ο Μπόρατ καταρρίπτει την πολιτική ορθότητα, ενώ καταπιάνεται με στερεότυπα και μεγάλες αλήθειες.
«Η μέρα της Μαρμότας» (ΗΠΑ, 1993)
Πρόκειται πλέον για μία κλασική ταινία του σκηνοθέτη Χάρολντ Ράμις: Ο Μπιλ Μάρεϊ, ένας αλαζονικός μετεωρολόγος, βρίσκεται παγιδευμένος στο χρόνο και καταδικασμένος να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά. Οι αστείες σκηνές συνοδεύονται από φιλοσοφικά ερωτήματα: Τι θα γινόταν, αν ζούσαμε όλοι μέσα σε ένα ατέρμονο déjà-vu; Μια ταινία επίκαιρη τις μέρες του κορωνοϊού όσο ποτέ άλλοτε.
«Τούτσι» (ΗΠΑ, 1982)
Οι καλύτερες κωμωδίες έχουν συνήθως και μία μελαγχολική νότα – έτσι και η ταινία Τούτσι με τον Ντάστιν Χόφμαν. Πρόκειται για την ιστορία ενός ταλαντούχου, αλλά δύστροπου ηθοποιού, ο οποίος αφού έμεινε άνεργος αναγκάζεται να μεταμφιεστεί σε γυναίκα για έναν ρόλο σε σαπουνόπερα.
«Νευρικός εραστής» (ΗΠΑ, 1977)
Η μελαγχολία είναι ένα στοιχείο που δεν απουσιάζει από τον κωμικοτραγικό κόσμο του Γούντι Άλεν. Και φυσικά κανείς δεν μπορεί να ενσαρκώσει καλύτερα το ρόλο του πρωταγωνιστή στον «νευρικό εραστή», ενός νεοϋορκέζου κωμικού με κυνικό χιούμορ, από τον ίδιο τον Γούντι Άλεν!
«Το Πάρτυ» (ΗΠΑ, 1968)
Μία κλασική πλέον ταινία με τον Πίτερ Σέλερς: Ο ινδός κομπάρσος Χρούντι Μπάκσι χάνει τη δουλειά του και βρίσκεται από λάθος στη λίστα καλεσμένων ενός κινηματογραφικού παραγωγού. Μία αναρχοκωμωδία από τη δεκαετία του 1960 με στοιχεία slapstick κωμωδίας και φάρσας, παραδειγματικά τρελή.
«Διακοπές του κ. Ιλό» (Γαλλία, 1953)
Όπως και ο ινδός κομπάρσος στο «Πάρτυ» του Σέλερς έτσι και ο γάλλος κ. Ιλό, ενοχλεί τους παραθεριστές σε ένα θέρετρο της Βρετάνης. Οι «Διακοπές του κ. Ιλό» είναι στην πραγματικότητα μία βουβή ταινία με αστείες νότες, η οποία κατέκτησε τις κινηματογραφικές αίθουσες οκτώ χρόνια μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
«Να Ζει Κανείς Ή να μη Ζει» (ΗΠΑ, 1942)
Ουδεμία σχέση έχει βέβαια με την ελληνική παραγωγή του 1966 με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Λάμπρο Κωσταντάρα. Πρόκειται για μία ταινία του εβραίου σκηνοθέτη Ερνστ Λιούμπιτς για μία θεατρική ομάδα από την Βαρσοβία – το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία το έγραψε ο ίδιος ο Λιούμπιτς μετά την φυγή του στις ΗΠΑ το 1941.
«Μοντέρνοι Καιροί» (ΗΠΑ, 1936)
Μία κινηματογραφική επιτυχία του Τσάρλι Τσάπλιν ακόμη επίκαιρη - και όχι μόνο στις ΗΠΑ. Άλλαξαν άραγε τόσα πολλά στον εργασιακό κόσμο από τη βιομηχανική επανάσταση; Σήμερα βέβαια δεν είναι τα γρανάζια που δίνουν το ρυθμό, αλλά ο όγκος δεδομένων του ψηφιακού εργασιακού κόσμου.
«Ο Στρατηγός» (ΗΠΑ, 1926)
Ένα αριστούργημα ηλικίας σχεδόν ενός αιώνα του Μπάστερ Κίτον, το οποίο θεωρείται σήμερα μία από τις καλύτερες κωμωδίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Και πράγματι, η γοητεία της μελαγχολικής κωμωδίας ξεδιπλώνεται σε όλο το φάσμα της ακόμη και σήμερα, 100 χρόνια μετά, προσφέροντας άφθονο γέλιο στον θεατή.