Welt am Sonntag: Γιατί πρέπει να μείνετε στην ΕΕ

1.Ο κίνδυνος του εθνικισμού: Παλαιότερα ο πόλεμος ήταν η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, όπως είχε αποφανθεί ο πρώσος στρατάρχης Κλαούζεβιτς. Σήμερα οι όποιες διαφορές λύνονται στις Βρυξέλλες με διαπραγματεύσεις και αναζήτηση συμμαχιών. «Οι συμβιβασμοί έχουν διαδεχθεί τους κανονιοβολισμούς» τονίζει ο αναλυτής. Στη σημερινή Αυστρία μπορούμε να παρατηρήσουμε τι συνέπειες μπορεί να έχει η αδιαφορία του κόσμου για το ειρηνευτικό σχέδιο της Ευρώπης: «Οι εθνολαϊκιστές του FPÖ ενισχύονται και μόλις ζήτησαν δημοψήφισμα για να ενσωματώσουν και πάλι το Νότιο Τιρόλο. Χαιρετισμούς από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια της ιστορίας!»

2.Λιγότερα χρήματα στην τσέπη σας: Η ενιαία ευρωπαϊκή αγορά είναι η μεγαλύτερη ενιαία αγορά στον κόσμο. Από το 1993 αγαθά και υπηρεσίες διακινούνται ελεύθερα, ο καθένας μπορεί να εργαστεί σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα και κάθε επιχείρηση μπορεί να προσφέρει τα προϊόντα της σε 510 εκ. καταναλωτές. «Η Γερμανία κερδίζει από την ενιαία εσωτερική αγορά όσο κανένα άλλο κράτος-μέλος» τονίζει η Welt. Υπολογίζει μάλιστα ότι, αν έκλειναν τα σύνορα, οι απώλειες θα υπολογίζονταν σε 77 έως 235 δισεκατομμύρια ευρώ μέχρι το 2025, μόνο για τη Γερμανία. Τις απώλειες αυτές «κάθε πολίτης της ΕΕ θα τις ένιωθε με οδυνηρό τρόπο, αργά ή γρήγορα, και στην τσέπη του».

3.Απώλεια ενός διεθνούς ρόλου: Χωρίς την Ευρώπη, ακόμα και η Γερμανία θα ήταν πολιτικός «νάνος» μεταξύ γιγάντων στο διεθνές στερέωμα. Τουλάχιστον εξίσου πολύτιμη αποδεικνύεται η συμμετοχή στην ΕΕ για τις μικρότερες χώρες. Ακόμα και αν δεν αποχωρήσει κανένα κράτος-μέλος, το 2050 οι Ευρωπαίοι θα διαθέτουν μόλις το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού (έναντι 20% το 1950), ενώ η συμμετοχή τους στο παγκόσμιο εμπόριο θα έχει συρρικνωθεί στο 10% (έναντι 30% το 1950). Τη Γερμανία, που είναι σήμερα η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, θα έχουν ξεπεράσει πιθανότατα η Ινδονησία και οι Φιλιππίνες. Μεταξύ ΗΠΑ, Κίνας, Ινδίας και Βραζιλίας η Ευρώπη «μπορεί να επιτύχει, μόνο αν παραμείνει ενωμένη, μιλώντας στο όνομα 510 εκατομμυρίων ανθρώπων».

4.Έλλειψη κινήτρων για μεταρρυθμίσεις: Για τον Χέλμουτ Κολ η καθιέρωση του ευρώ θα μπορούσε να κρίνει «την ειρήνη και τον πόλεμο». Εξηγώντας τη θέση του αυτή ο πρώην καγκελάριος έλεγε, ανατρέχοντας στην ιστορία, ότι χώρες που έχουν το ίδιο νόμισμα δεν πολεμούν μεταξύ τους. Αλλά υπάρχει και η καθαρά οικονομική πτυχή της υπόθεσης: παρά την κριτική που δέχεται το σκληρό «ευρώ» με αφορμή την κρίση στη νότια Ευρώπη, οι περισσότεροι παραγνωρίζουν ότι μειώνει το κόστος των συναλλαγών και τα επιτόκια, υποβοηθώντας την οικονομική ανάπτυξη, ενώ παράλληλα προστατεύει από την αβεβαιότητα των συναλλαγματικών διακυμάνσεων (που θα είχαν επιδεινώσει ακόμη περισσότερο την τελευταία κρίση) και δίνει κίνητρο για μεταρρυθμίσεις.

5.Σύνορα παντού: Από το 1987 περισσότεροι από 3,4 εκ. φοιτητές κατάφεραν να σπουδάσουν για κάποιο χρονικό διάστημα σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα με το πρόγραμμα Ersamus. Το 85% του τουρισμού στην ΕΕ είναι «ενδοκοινοτικός», χωρίς βίζα, χωρίς διατυπώσεις. Μπορείτε να περάσετε όποτε θέλετε ένα Σαββατοκύριακο στη Βαρσοβία ή στη Λισαβόνα. Εκατομμύρια εργαζόμενοι στην ΕΕ κερδίζουν τα «προς το ζειν» σε άλλη χώρα από εκείνη που γεννήθηκαν. Ακόμα και τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα μπορούν να μεταφερθούν πλέον. Έτσι, ένας βρετανός συνταξιούχος μπορεί να απολαύσει τη σύνταξή του στην Costa del Sol, στην Ισπανία, η οπουδήποτε αλλού. Αξίζει να τα διακινδυνεύουμε όλα αυτά;

6.Εθνικοί ανταγωνισμοί: Μόνο εφιαλτικές εικόνες μπορούν να περιγράψουν τι θα γινόταν σε περίπτωση διάλυσης της ΕΕ. Η Γερμανία θα ήταν μία παρωνυχίδα της διεθνούς πολιτικής. Η Πράγα και η Βαρσοβία δεν θα μπορούσαν να αντιτάξουν τίποτα στη Μόσχα. Οι δε Ρώσοι μάλλον θα γελούσαν, εάν τους απειλούσε με κυρώσεις η Δανία ή η Ολλανδία. Χωρίς την ΕΕ θα επιστρέφαμε στον 19ο αιώνα, εποχή κατά την οποία οι ευρωπαϊκές δυνάμεις επιδίδονταν σε διαρκώς μεταβαλλόμενες συμμαχίες, ενώ παράλληλα διακινδύνευαν όλο και πιο ριψοκίνδυνα διπλωματικά τερτίπια, καθώς η κάθε χώρα προσπαθούσε να εξισορροπήσει την επιρροή της άλλης.

7. Κατάρρευση δρόμων, γεφυρών, υποδομών: Από το 1994 η ΕΕ έχει χρηματοδοτήσει πάνω από 110.000 χιλιόμετρα δρόμων και αυτοκινητοδρόμων στα κράτη-μέλη. Άλλα 13.000 χιλιόμετρα θα κατασκευαστούν μέχρι το 2020. Στα επόμενα χρόνια προβλέπεται αύξηση δαπανών για την έρευνα και την τεχνολογία. Μόνο στη Γερμανία υπολογίζεται ότι 15 εκατομμύρια νοικοκυριά θα αποκτήσουν πρόσβαση σε ευρυζωνικά δίκτυα με κοινοτικές επιδοτήσεις.

Απόδοση-περίληψη: Γιάννης Παπαδημητρίου