65 χρόνια από την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα

Η 6η Αυγούστου 1945 ήταν μια πολύ ζεστή μέρα στη Χιροσίμα. Ήδη από νωρίς το πρωί το θερμόμετρο είχε φθάσει στους 30 βαθμούς Κελσίου. Ο Γερμανός ιερέας Κλάους Λούμερ είχε βγει στον κήπο του μοναστηριού των Ιησουϊτών, όπου ήταν δόκιμος μοναχός.

«Ήταν 8:14 το πρωί όταν άκουσα το θόρυβο ενός βομβαρδιστικού Β29 και μετά έβλεπα κάτι το οποίο δεν μπορούσα να καταλάβω. Μου φάνηκε πως ήταν ένα εκθαμβωτικό μισοφέγγαρο, πιο φωτεινό ακόμα και από τον ήλιο. Ενστικτωδώς σκέφθηκα πως ήταν μια βόμβα που εξεράγη στον διπλανό λόφο», θυμάται ο Κλάους Λούμερ.

Δεν ήταν όμως μια οποιαδήποτε βόμβα. Επρόκειτο για την έκρηξη μιας ατομικής βόμβας. Μιας έκρηξης μόλις τέσσερα χιλιόμετρα μακριά από εκεί, όπου βρισκόταν ο Γερμανός ιερέας. Έτρεξε να κρυφτεί στο υπόγειο και την τελευταία στιγμή κατάφερε να γλιτώσει.

«Αντίκρισα μια μεγάλη λάμψη, μετά είδα ένα λευκό σύννεφο και το σπίτι άρχισε να τραντάζεται. Τα τρία τέταρτα από τα κεραμίδια άρχισαν να πέφτουν σα βροχή και έσπασαν όλα τα τζάμια. Όλο το σπίτι γέμισε από σπασμένα γυαλιά».

Φρίκη παντού …

Λίγο μετά το BBC μετέδιδε ότι οι ΗΠΑ έριξαν μία ατομική βόμβα στην Ιαπωνία. Οι άνθρωποι στην Ιαπωνία δεν είχαν όμως ιδέα εκείνη την ώρα, τι συνέβαινε στη Χιροσίμα.

Οι Ιησουίτες λίγο αργότερα μεταφέρουν τους πρώτους τραυματίες στον περίβολο του κτιρίου, όπου έμεναν οι δόκιμοι μοναχοί. Ένα μεγάλο τραπέζι φαγητού μετατράπηκε σε χειρουργικό κρεβάτι για να περιθάλψουν όσους είχαν ανάγκη. Η εικόνα στην πόλη ήταν απελπιστική. Σπίτια παντού που καίγονταν, νεκροί και τραυματίες μέσα στα ερείπια

«Είδα τριάντα, σαράντα στρατιώτες με στολές, είχαν εγκαύματα, αλλά δεν φώναζαν. Ψιθύριζαν μόνο νερό, νερό. Μπορέσαμε να τους βοηθήσουμε. Ήταν μια πηγή εκεί κοντά. Τους δώσαμε νερό. Όμως αυτό που χρειαζόταν ήταν εκατοντάδες χέρια για να μεταφέρουμε τους ανθρώπους», λέει ι ο Κλάους Λούμερ.

Δυο μέρες οι Ιησουίτες τριγυρνούσαν στα ερείπια. Μετά ο ιαπωνικός στρατός μπήκε στην πόλη και προσπαθούσε να περισυλλέξει τους νεκρούς. Ο πατήρ Κλάους Λούπερ είναι σήμερα 93 ετών. Όσα έζησε όμως πριν από 65 χρόνια είναι ακόμα τόσο καθαρά στη μνήμη του χαραγμένα σαν να σταμάτησε ο χρόνος.

Silke Ballweg / Μαρία Ρηγούτσου

Υπεύθ. σύνταξης: Βιβή Παπαναγιώτου