«Η Πορτογαλία είναι το 'τελευταίο κεφάλαιο' της κρίσης χρέους στην Ευρώπη»;

«Η προσφυγή της Πορτογαλίας τροφοδοτεί το φόβο για αντιδράσεις ντόμινο», γράφει στην ιστοσελίδα της η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt του Ντίσελντορφ, η οποία σημειώνει:

«Και όμως οι ανησυχίες για αντιδράσεις ντόμινο δεν έχουν κοπάσει. Στα επιτόκια κρίνεται και η μοίρα της Ελλάδας, δήλωσε ο Γερμανός οικονομολόγος Γκούσταβ Χορν, και προειδοποίησε ότι μετά την διάσωση της Πορτογαλίας πρέπει η ΕΕ να βοηθήσει και την Ελλάδα».

Ο κ. Χορν δεν τάσσεται υπέρ της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, διότι ούτε στην περίπτωση αυτή προστατεύεται η χώρα αποτελεσματικά από το πρόβλημα των υψηλών επιτοκίων και υπογραμμίζει ότι αναδιάρθρωση, που σημαίνει στην ουσία χρεοκοπία, «αλλάζει ριζικά τον χαρακτήρα των ομολόγων της ΕΕ. Διότι μετά από μια χρεοκοπία τα τελευταία γίνονται πιο επισφαλή από τα αμερικανικά ή τα ιαπωνικά. Γι’ αυτό πρέπει να αποτραπεί η χρεοκοπία οποιασδήποτε χώρας μέσω μιας κοινής υποστηρικτικής προσπάθειας, υποστηρίζει ο Γκούσταβ Χορν.»

«Η Πορτογαλία το τελευταίο κεφάλαιο της κρίσης χρεών», είναι ο τίτλος σχολίου της ισπανικής εφημερίδας El Pais: «Η απόφαση της πορτογαλικής κυβέρνησης δεν εξέπληξε κανέναν. Τα επιτόκια που έπρεπε να πληρώσει η Λισαβόνα για τα ομόλογά της είχαν αγγίξει πια μη ανεκτά επίπεδα.

Ο πρωθυπουργός Ζοζέ Σόκρατες επεδίωκε να προσφύγει η χώρα του στον μηχανισμό στήριξης μετά τις προκηρυχθείσες εκλογές. Όμως οι εξελίξεις στις χρηματαγορές απέτρεψαν αυτή την αναβολή.

Από τις εξελίξεις των επόμενων ημερών θα φανεί, εάν επαληθευτεί η θεωρία του ντόμινο. Σε μια τέτοια περίπτωση οι κερδοσκοπικές επιθέσεις θα επικεντρωθούν στο ισπανικό δημόσιο χρέος. Υπέρ της θεωρίας του ντόμινο δεν συνηγορούν όμως οι πρόοδοι που πέτυχε η Ισπανία μέσω των μεταρρυθμίσεών της.

Έτσι το πιθανότερο σενάριο είναι ότι η κρίση χρεών στην ευρωζώνη τερματίζεται με την περίπτωση της Πορτογαλίας.»

Η τραγωδία στη Λαμπεντούζα με 250 αγνοούμενους, μετά από ναυάγιο πλοιαρίου που μετέφερε λαθρομετανάστες, απασχολεί σήμερα τις μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες.

Η ιταλική La Stampa: «Νομίζαμε πως ξέραμε τα πάντα για το μεταναστευτικό πρόβλημα….τις ανάγκες των μεταναστών, τα αιτήματά τους, γιατί εγκατέλειπαν τα κέντρα υποδοχής, σαν να επρόκειτο για κάτι μακρινό, για τα σύνορα ΗΠΑ - Μεξικού.

Σήμερα, μια ημέρα μετά τον φρικτό θάνατο λαθρομεταναστών στη θάλασσα, ξέρουμε κάτι παραπάνω.

Η Ιταλία και η Ευρώπη προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις να σταματήσουν το κύμα των προσφύγων μέσω ενός ειδικού πλαισίου συμφωνιών και νόμων.

Οι μετανάστες εμψυχώνονται από την απελπισία τους και τολμούν να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους. Πρόκειται για μια σύγκρουση της θωρακισμένης Ευρώπης και των απελπισμένων μεταναστών.»

Η γαλλική Le Figaro: «Οι 27 χώρες-μέλη της ΕΕ απειλούνται από μια νέα κρίση, αιτία της οποίας είναι οι ανατροπές στη Βόρεια Αφρική που προκαλούν ένα μαζικό μεταναστευτικό ρεύμα.

Η ΕΕ είναι ανίκανη να διαχειριστεί το νέο πρόβλημα και να δώσει μια αξιόπιστη απάντηση στα κύματα μεταναστών που απειλούν τις κατακτήσεις της ‘Ευρώπης χωρίς σύνορα’.

Στην ΕΕ ισχύει τελικά ότι ο καθένας απειλείται με την εισροή μεταναστών. Άρα χρειάζεται μια κοινή, αλλά συνολική απάντηση στις προκλήσεις, με τις οποίες μας φέρνει αντιμέτωπους η πολιτική άνοιξη στις αραβικές χώρες.»

Η γερμανική SüddeutscheZeitung: «Οι πρόσφυγες χρειάζονται την προστασία μας, διότι όποιος τα καταφέρει και περάσει στην Ευρώπη, δεν είναι δυνατόν να επαναπροωθηθεί ούτε στη Λιβύη που γίνεται πόλεμος, ούτε στις άλλες χώρες, που υπάρχουν ακόμη αναταραχές.

Οι υπουργοί Εσωτερικών της ΕΕ πρέπει να εξαγάγουν τα κατάλληλα συμπεράσματα και στη σύνοδό τους την επόμενη Δευτέρα να συμφωνήσουν επιτέλους σε άμεση και συγκεκριμένη βοήθεια προς τους μετανάστες.

Δεν είναι δυνατόν τώρα να εγκαταλείψουν στην τύχη τους ούτε την Ιταλία, ούτε τη Μάλτα, ούτε την Ελλάδα…Εάν η Ευρώπη επιδιώκει να σταματήσει αυτή την σύγχρονη οδύσσεια, τότε οφείλει να βοηθήσει τις χώρες της Β. Αφρικής με ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ.»

Τέλος η επίσης γερμανική Frankfurter Allgemeine Zeitung αναφέρει: «Η ΕΕ μπορεί να προσπαθήσει να δημιουργήσει μακροπρόθεσμα κίνητρα για την παραμονή των μεταναστών στη χώρα τους, μπορεί να χρησιμοποιήσει πολιτικά μέσα για την μείωση του μεταναστευτικού κύματος.

Μπορεί ακόμη να ασκήσει πιέσεις στις χώρες προέλευσης των μεταναστών για την ενίσχυση των συνόρων τους διασφαλίζοντάς τους τα απαραίτητα κονδύλια.

Πολλά μπορούν να γίνουν, αλλά παρ’ όλα αυτά το κύμα όσων διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να φθάσουν στην Ευρώπη δεν μπορεί να τερματιστεί.

Οι πολιτικοί φαίνεται ότι βρίσκονται σε απόγνωση, διότι δεν έχουν την απάντηση.»