Η λιτότητα απειλεί τη δημοκρατία

Ο Έλληνας ασθενής κείται στο κρεβάτι του πόνου και βογκάει από τους πόνους, βλέποντας την οικονομία του να συρρικνώνεται, την ανεργία να καλπάζει και τους πολίτες στους δρόμους να διαμαρτύρονται. Οι γιατροί, που δεν είναι άλλοι από την τρόικα της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, πιάνουν κάθε τόσο τον σφυγμό του ασθενούς και ανάλογα με τις αντιδράσεις του καθορίζουν πόση λιτότητα ακόμη θα επιβάλουν. Έτσι περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα ο Γερμανός οικονομικός αναλυτής Αντρέας Μπέκερ, αποδίδοντας τις εντυπώσεις του από πρόσφατο συνέδριο επενδυτών του Bloomberg.

«Οι πολλές περικοπές μπορούν να αποβούν μοιραίες»

Εκεί ο Εντ Πάρκερ από τον οίκο πιστοληπτικής αξιολόγησης Fitch προσπάθησε να εξηγήσει τη λογική της «ιατρικής ομάδας», υπογραμμίζοντας ότι «η Ελλάδα είχε ένα έλλειμμα στον προϋπολογισμό της τάξεως του 15% του ΑΕΠ της. Δεν είχε πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίων και είναι σαφές ότι η χώρα χρειάζεται ένα αυστηρό πρόγραμμα περικοπών».

Οι πολλές περικοπές μπορούν να αποβούν μοιραίες, επισημαίνει ο Ουίλιαμ Γουάιτ. Ο Καναδός οικονομολόγος, που εργάζεται ως σύμβουλος στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό την «φαρμακευτική αγωγή». «Εάν η αγωγή σκοτώνει τον ασθενή δεν έχουμε κανένα όφελος. Στην Ελλάδα επικρατεί ύφεση εδώ και μερικά χρόνια. Ολόκληρες επαγγελματικές ομάδες από την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία εγκαταλείπουν τις χώρες τους. Εάν λοιπόν στερήσουμε από την χώρα τον παραγωγικό της πυρήνα και η ζωή του ασθενούς απειλείται, τότε δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίζουμε την χορήγηση των ίδιων φαρμάκων».

«Αυτό το είδος πολιτικής οδήγησε κατά τη δεκαετία του 30 στην καταστροφή»

Με λίγα λόγια, για να σταθούν στα πόδια τους οι υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης θα πρέπει να αναπτυχθεί η οικονομία. Προϋπόθεση για αυτό είναι να καταστούν ανταγωνιστικότερες οι εν λόγω χώρες, υπογραμμίζει η Έλγκα Μπαρτς, επικεφαλής οικονομολόγος της αμερικανικής τράπεζας Morgan Stanley. Στο παρελθόν αυτό θα μπορούσε να γίνει με την υποτίμηση των εθνικών νομισμάτων. Τι γίνεται όμως όταν οι υπερχρεωμένες χώρες ανήκουν σε μια υπερεθνική νομισματική ένωση; «Σε μια νομισματική ένωση θα πρέπει να υπάρχει ευελιξία προς τα πάνω ή προς το κάτω στις τιμές και τους μισθούς. Μόνο έτσι μπορεί να πετύχει η προσαρμογή, που στο παρελθόν διασφαλιζόταν με τη διαμόρφωση συναλλαγματικής ισοτιμίας», λέει η Έλγκα Μπαρτς.

Πράγματι, στην Ελλάδα το κόστος εργασίας συμπιέζεται, κυρίως εξαιτίας της αυξανόμενης ανεργίας. Ο ένας τους πέντε Έλληνες είναι άνεργος. Άνεργος είναι και ο ένας στους τέσσερις Ισπανούς. Στους νέους των δυο χωρών, η ανεργία υπερβαίνει το 50%. Τα ποσοστά αυτά είναι άκρως ανησυχητικά θα πει ο Σαρλ Ντιμά πρόεδρος της εταιρείας consulting Lombard Street Research. «H πολιτική αυτή είναι εσφαλμένη και συνιστά παρωδία της σύγχρονης οικονομίας. Αυτό το είδος πολιτικής οδήγησε ήδη κατά τη δεκαετία του 30 στην καταστροφή. Τότε σε πολλές χώρες κατέλαβαν δικτάτορες την εξουσία. Σας θυμίζω τον Σαλαζάρ στην Πορτογαλία και τον Φράνκο στην Ισπανία. Όταν ακολουθούνται τυφλά οικονομικοί στόχοι και αγνοείται το κοινό συμφέρον, είμαστε αντιμέτωποι με την καταστροφή. Τότε και σήμερα», υπογραμμίζει ο κ. Ντιμά.

Andreas Becker/Σταμάτης Ασημένιος

Υπεύθ. σύνταξης: Άρης Καλτιριμτζής