Η αποδυναμωμένη ΕΕ διεκδικεί ρόλο διαμεσολαβητή

Στο μικροσκόπιο των αναλυτών o κίνδυνος κατάρρευσης της συναφθείσας το 2015 συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν στα συμφραζόμενα των νέων εντάσεων Ουάσιγκτον και Τεχεράνης. Η γερμανική Süddeutsche Zeitung γράφει για την προσπάθεια του Τραμπ να πείσει τους Ευρωπαίους να αποχωρήσουν και αυτοί από τη συμφωνία:

«[…] Είναι σωστό που οι Ευρωπαίοι δεν υποκύπτουν και θέλουν να δώσουν άλλη μια ευκαιρία στο Ιράν προκειμένου να μην καταρρεύσει η συμφωνία. Η τελευταία προβλέπει έναν μηχανισμό που δίνει στην ιρανική ηγεσία τη δυνατότητα ξεκάθαρης επιλογής: είτε η Τεχεράνη θα τηρήσει τα συμφωνηθέντα είτε όλες οι κυρώσεις του ΟΗΕ θα τεθούν και πάλι σε ισχύ. Οι νουθεσίες προς το Ιράν θα πρέπει να συνοδεύονται  από οικονομικά κίνητρα αλλά και τον όρο να συμβάλει στην αποκλιμάκωση […]. Η πυρηνική συμφωνία συνιστά τον τελευταίο δίαυλο επικοινωνίας της Τεχεράνης με τη Δύση. Οι Ιρανοί μπορούν, εφόσον το επιθυμούν, να τον κόψουν, αλλά στην περίπτωση αυτή οι Ευρωπαίοι δεν θα μπορούν να βοηθήσουν άλλο. Τότε θα είχαν να κάνουν πλέον μόνον με τον Τραμπ».

Για εμφανή αποδυνάμωση του ρόλου της ΕΕ κάνει λόγο η αυστριακή Der Standard:

«Η νέα πρόεδρος της Κομισιόν (φον ντερ Λάιεν) χρειάστηκε αρκετές μέρες για να τοποθετηθεί στη δολοφονία του ιρανού στρατηγού Σουλεϊμανί αλλά και για να διεκδικήσει διαμεσολαβητικό ρόλο για την ΕΕ. Η ΕΕ μπορεί να αξιοποιήσει τις σχέσεις της με παράγοντες της περιοχής ώστε να ξεκινήσει και πάλι ένας διάλογος, επεσήμανε η Γερμανίδα πρόεδρος. Η ίδια επέκρινε μεν το ρόλο του Ιράν στη σύγκρουση, όχι όμως και εκείνον της Ουάσιγκτον. […] Μπορεί η ευρωπαϊκή γραμμή να εξακολουθεί να είναι η παραμονή στην πυρηνική συμφωνία με το Ιράν, ωστόσο γίνονται ελάχιστα προκειμένου αυτή να υλοποιηθεί ακόμη και κόντρα στην Ουάσιγκτον. Η διαμεσολάβηση σε περιπτώσεις κρίσεων είναι και θέμα αξιοπιστίας».

Θα επιμείνει μέχρι τέλους ο Μακρόν στο συνταξιοδοτικό;

Με αφορμή τις χθεσινές νέες απεργιακές κινητοποιήσεις στη Γαλλία κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης η Tagesspiegel σχολιάζει:

«Σε πολλούς Γάλλους έχει εμπεδωθεί πλέον η άποψη ότι ο Μακρόν είναι "ο πρόεδρος των πλουσίων". Όσο περισσότερο διαρκεί η απεργία τόσο πιο επιτακτική η ανάγκη να προχωρήσει ο πρόεδρος στη λήψη αποφάσεων. Στην πραγματικότητα έχει δυο επιλογές: στηρίζοντας τον πρωθυπουργό του Φιλίπ θα μπορούσε να επιμείνει στην αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη. Θα ήταν μια συνετή λύση διότι στα γαλλικά συνταξιοδοτικά ταμεία υπάρχει ένα κενό δισεκατομμυρίων. Από την άλλη θα μπορούσε να ανταποκριθεί στο κάλεσμα των συνδικάτων […] και να αποσύρει την επίμαχη διάταξη. Έτσι βέβαια θα έχανε τη φήμη του αποφασισμένου μεταρρυθμιστή».

Η Frankfurter Allgemeine Zeitung:

«[…] Στην παρούσα διαμάχη για τα μεταρρυθμιστικά σχέδια της κυβέρνησης η Λεπέν πήρε το μέρος των αντιπάλων του Μακρόν. Κάνει ό,τι κάνουν οι εθνολαϊκιστές και σε άλλες χώρες: υπερασπίζεται το κοινωνικό κράτος έναντι δήθεν υπερβολικών αξιώσεων. Το ότι τα σχέδια Μακρόν είναι καταστροφικά, άδικα και μια απάτη, είναι μια ανάγνωση που προφανώς βρίσκει ανταπόκριση. Ο Μακρόν όμως θα έπρεπε να εξηγήσει καλύτερα πώς έχουν τα πράγματα. Κυρίως θα πρέπει να αναπτύξει ένα στιλ διακυβέρνησης που δεν θα διευρύνει ακόμη περισσότερο το χάσμα με τους ψηφοφόρους. Διότι το να εκμεταλλεύονται οι λαϊκιστές τη δυσαρέσκεια έναντι της πολιτικής ελίτ για να αναρριχηθούν στην εξουσία το έχουμε δει και αλλού».

Κώστας Συμεωνίδης