«Έφυγε» ο ιταλός νομπελίστας Ντάριο Φο

Πηγαίος, πάντα έτοιμος να σατιρίσει την εξουσία. Ο Ντάριο Φο ήταν λογοτέχνης, ηθοποιός, ζωγράφος, σκηνογράφος και κατάφερε να αποδείξει ότι η τέχνη δεν έχει σύνορα. Το 1997 τιμήθηκε με το Νομπέλ λογοτεχνίας κυρίως για την ικανότητά του να παρουσιάζει τις αντιφάσεις της κοινωνίας. Μια καταγγελία η οποία συνοδευόταν συχνά με ένα πικρό χαμόγελο.

Δεν είναι τυχαίο ότι σε μια από τις πιο γνωστές παραστάσεις του ο Φο παρουσίαζε τον άγιο Φραγκίσκο να μιλά σε διάλεκτο, μακριά από τις λογικές της εξουσίας και των χρημάτων. Δούλευε και δημιουργούσε χάρη στο ένστικτο και στον αυτοσχεδιασμό του. Και για τον λόγο αυτό μιλούσε με θαυμασμό για τον μεγάλο δημιουργό του ελληνικού θεάτρου, τον Κάρλο Κουν, τον οποίο είχε γνωρίσει προσωπικά.

Το Θέατρο Τέχνης, το 1975, είχε ανεβάσει το έργο του «Ισαβέλλα, τρεις καραβέλες και ένας παραμυθάς» χάρη και στην γόνιμη καλλιτεχνική διαμεσολάβηση του μουσικού Νότη Μαυρουδή.

Από την ιταλική Αριστερά στο Κίνημα Πέντε Αστέρων

Ο Ντάριο Φο, ακούραστος, υπερασπίσθηκε το 1969 τον Ιταλό αναρχικό Πινέλλι, ο οποίος είχε κατηγορηθεί αδίκως για βομβιστική έκρηξη στο Μιλάνο. Ήταν ο πρώτος που μίλησε για τους θανάτους εξαιτίας της ανασφάλιστης και επικίνδυνης εργασίας, δημιουργώντας προβλήματα στην πολιτική εξουσία. Ένωνε πάντα άλλωστε την  καλλιτεχνική με την πολιτική δράση. Με μακρά στράτευση στον χώρο της ιταλικής Αριστεράς, αλλά και με υποστήριξη του Κινήματος Πέντε Αστέρων, τα τελευταία χρόνια.

Ήταν γιος σταθμάρχη και είχε γεννηθεί λίγο έξω από το Μιλάνο. Για να γιορτάσει τα ενενήντα του χρόνια θέλησε να επιλέξει τον απλούστερο και πιο αληθινό τρόπο. Κάλεσε μια χορωδία παιδιών για να τραγουδήσει μαζί τους.

Εχθρός της χούντας των συνταγματαρχών, έδειξε όλη του ανατρεπτική δύναμη ακόμη και μόλις πριν λίγες εβδομάδες, όταν στην Τουρκία η κυβέρνηση αποφάσισε να απαγορεύσει μαζί με τα βιβλία του Τσέχωφ και έργα του Ντάριο Φο.

Αθανασία Συγγελλάκη, Ρώμη