Homoseksualci još uvijek diskriminisani u Njemačkoj
24. septembar 2020
Intervju koji je kandidat za predsjednika CDU, Fridrih Merc, prije nekoliko dana dao tabloidu „Bild" izazvao je zaprepaštenje, čak i u redovima njegovih Demohrišćana. Merc je bio upitan da li bi sa rezervom gledao na to da jedan homoseksualac postane kancelar. Merc je prvo rekao „ne", ali onda je pojasnio: „Pitanje seksualne orijentacije nije stvar javnosti. Sve dok je u zakonskim okvirima i dok ne pogađa djecu – to je za mene, međutim, krajnja granica – to nije tema javne diskusije".
Kritičari su se zapitali, zašto nekadašnjem šefu poslaničke grupe CDU u Bundestagu padaju na pamet zaštita djece i moguća kršenja zakona kad pomisli na homoseksualce? I nije se zapitao samo Jens Špan, njemački ministar zdravlja, takođe iz redova CDU i homoseksualac, već su se zapitali i mnogi drugi.
Homoseksualnost je bila kažnjiva do 1969.
Predrasude, sumnjičenja i progon gejeva i lezbejki imali su u posljeratnoj Njemačkoj dugu tradiciju, bez obzira na to što veliki dio njemačkog društva u međuvremenu prihvata homoseksualce.
Homoseksualnost je do 1969. bila kažnjiva, jer je u Zapadnoj Njemačkoj bio na snazi zakon još iz vremena kada je Njemačka bila carevina, a koji je u nacističkoj diktaturi dodatno pooštren. Paragraf 175 Krivičnog zakonika je glasio: „Muškarac koji vrši bludne radnje s drugim muškarcem ili dopusti da se na njemu vrše bludne radnje, biće kažnjen zatvorom".
Još 1957. Ustavni sud Njemačke objasnio je da je ovaj zakon u skladu sa Ustavom. I DDR je takođe preuzeo ovaj zakon iz nacističkog vremena.
Prva otvaranja kroz društvene pokrete
Studentski pokret 1968. i nakon toga nastali socijalni pokreti doveli su do napretka na zapadu. U borbi za ravnopravnost homoseksualaca prednjačile su žene i grupe koje su se borile za ljudska prava – kao na primjer kada je 1992. u „Akciji matičar" 250 istopolnih parova predalo zahtjev kod matičara za vjenčanje.
Ali, tek 2001. je Vlada tadašnjeg kancelara Gerharda Šredera, sastavljena od SPD i Zelenih, usvojila tzv. „životno partnerstvo". Bio je to mali, ali značajan korak u borbi za ravnopravnost u Njemačkoj.
Nisu svi u Bundestagu digli ruku za „Brak za sve"
Šesnaest godina kasnije, 2017, uslijedilo je istorijsko glasanje u Bundestagu za „brak za sve". Prije svih, konzervativni političari su glasali protiv. Od 309 poslanika iz redova Hrišćansko demokratske unije (CDU) i Hrišćansko socijalne unije (CSU), njih 225 glasalo je protiv.
Kancelarka Angela Merkel pledirala je da se glasa za „brak za sve", ali je ostavila slobodu svakom parlamentarcu.
Političari se autuju
Posebno su važne bile javne objave političara da su homoseksualci. Tako je 2001. političar SPD iz Berlina, Klaus Voverajt, na kongresu partije izrekao sada već čuvenu rečenicu: „Ja sam gej i dobro je da je tako!“ Kasnije je ispričao da je to izrekao javno, jer je znao da tabloidi spremaju tekstove o njegovoj homoseksualnosti.
Iste godine je u Hamburgu Ole fon Bojst, političar CDU, izabran za gradonačelnika – javna ličnost koja takođe nikada nije skrivala svoju homoseksualnost. I nekadašnji, u međuvremenu preminuli bivši ministar spoljnih poslova Gido Vestervele (FDP) je zbog toga što je otvoreno živio svoju homoseksualnost doprinio širokom prihvatanju homoseksualaca.
Još uvijek diskriminacija
U javnim debatama, takođe potkrijepljenim ispitivanjima javnog mnjenja, postignuto je mnogo kada je riječ o ravnopravnosti homoseksualnih ljudi u Njemačkoj. Stoga mišljenje koje je iznio Frdirih Merc zvuči kao da dolazi iz nekih davnih vremena. Ali, u mnogim oblastima još uvijek vlada uzdržanost prema homoseksualcima.
Aktuelna studija njemačkog Instituta za istraživanje privrede (DIW) i Univerziteta Bilefeld pokazala je da je 30 procenata homoseksualaca diskriminisano na radnom mjestu, a trans-osoba čak više od 40 odsto. Upravo zbog toga, skoro trećina homoseksualnih osoba seksualnost krije od svojih kolega.
Zbog toga su važne inicijative poput one njemačke ministarke odbrane, Anegret Kramp-Karenbauer (CDU), koja sada što je moguće brže želi da predstavi Zakon o rehabilitaciji i obeštećenju gej vojnika Bundesvera, koji su od 1955. do 2000. sistematski diskriminisani. Izgleda da se mukotrpna i duga borba za ravnopravnost nastavlja.