EM suprotnosti

8.600 stanovnika, godišnje se rodi 102 djece, postoje četiri škole, dva doma za stare, jedna žičara - život u Evijan le Benu je prilično spokojan. Onaj ko posjeti ovo simpatično mjesto na obali Ženevskog jezera, pozdraviće ga impresivne kulise: tirkizna voda jezera, mnogo zelenila, mondenski sofisticirani hoteli i alpski masiv u pozadini. Ne može da bude više idilično, ali ni više provincijalno takođe. Osjećaj je da je Pariz sa svim svojim strahovima ovih dana od mogućih novih terorističkih napada mnogo dalje od 600 kilometara. Na obodu republike svijet je još uvijek u redu, barem tako izgleda.

I upravo tamo se zavukla njemačka reprezentacija. Iako je menadžer tima, Oliver Birhof želio da se svjetski šampioni smjeste u svjetlima glavnog grada, trener Joahim Lev je tražio upravo suprotno: mir provincije. Možda baš zbog toga da bi se igrači što manje sjećali na užasni 13. novembar 2015. Jer, napadi u Parizu, koji su primorali i njemački Elf da provede noć u strahu na stadionu, lebde kao sjenka nad fudbalskom feštom koja bi to zapravo tek trebalo da postane.

Ovo Evropsko prvenstvo će biti drugačije. Ovih se dana često može pročitati kako nikada nije jedan fudbalski mega spektakl bio toliko u znaku straha. Tajne službe upozoravaju na napade, policija i vojska patroliraju ulicama, timovi Evropskog prvenstva se strogo nadgledaju. Mnogi navijači, fudbaleri i treneri u posljednje vrijeme skoro da ne pričaju o fudbalu, već govore samo o tome gdje je sigurno a gdje možda baš i nije. Čak i reproteri DW-a su u Francusku otputovali s mučnim osjećanjem. Hoće li sve proteći mirno? Da li je zaista sve urađeno da se osigura bezbjednost? Francuska je dala sve od sebe - ali niko ne može da garantuje.

Fudbal je ništa bez emocija

Zato je i opasnost difuzna, razuđena i nedokučiva. I to je upravo perfidno oružje terorizma. Uspio je da prodre u naše glave i promijeni mišljenje i osjećanja. A osjećanja su ta koja jednom Evropskom prvenstvu u fudbalu doprinose magičnim rezultatima. Bez čežnje, nadanja, slavlja, smijeha i suza, ljutnje i trijumfovanja fudbal nije fudbal. Neki navijači slave svoj tim kao i na prethodnim turnirima, drugi su suzdržani ili pak izbjegavaju okupljanja. Strah udara na euforiju. Ovo je EM suprotnosti.

Uzgred, i u sportskom smislu. Nikada se nije sastalo toliko mnogo "malih" sa toliko mnogo "velikih". Nikada nije bio veći jaz između autsajdera poput Albanije, Sjeverne Irske i Mađarske s jedne strane i favorita poput Njemačke, Francuske i Španije s druge strane. Nikada nije bilo toliko zvijezda ali i toliko nepoznatih igrača na jednom EM-u. I ovo je prilika da se ispriča jedna druga priča o prvenstvu nego što je priča o turniru straha. Od hrabrih autsajdera, klimavih giganata, iznenađujućih nepoznatih i svjetlih heroja - od njih treba da budu satkane ove priče. Od čisto sportskih suprotnosti. Možda je baš tu šansa za jedan hepiend. Ako ima nečeg što nas u najmanju ruku za jedan trenutak može natjerati da zaboravimo brige, onda je to svakako najljepša sporedna stvar na svijetu.